دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل میگشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جانها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
از خیالت در دل شبها اگر غافل شوم
تا قیامت سنگسار از خواب غفلت کن مرا
«صائب تبریزی»
(کُ تَ) (اِ.) = کوتل:
۱- اسب یدک، اسب جنیبت.
۲- تل و پشته بلند خاک.
(کُ لِ) [ فر. ] (اِ.) خوراکی که با گوشت چرخ کرده و سیب زمینی و تخم مرغ درست میکنند.
(کَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) پنهان کردن، پوشاندن.
۲- (اِمص.) پوشیدگی، اختفا.
۳- (اِ.) وسمه.
۴- شمشاد.
(کِ) [ ع. ] (مص م.) پنهان داشتن، پنهان کردن.
(کَ تَ بَ) (ص.) پرخور، تنبل.
(کَ تَ بَ) (ص.) نک کتنبر.
(کَ تِ) (اِ.)
۱- دمپخت، برنج دمی.
۲- صندوقخانه، پستو.
(کَ تَ) (اِ.) مرغ سنگ خواره.
(کُ) (اِ.) غوزه پنبه.
(کُ تَ) (اِ.)
۱- عصا و چوبدستی.
۲- (مص م.) زدن، ضربه زدن. ؛ ~خور سفتی بودن از کتک خوردن پروا نداشتن.
(~. زَ دَ) (مص م.) تنبیه بدنی کردن.
(کَ) (ص.)
۱- کسی که کت سازد.
۲- درودگر، نجار.
(کَ بِ) [ ع. کتیبه ] (اِ.)
۱- دستهای از لشگر.
۲- سنگ نبشته. ج. کتایب.
(کَ تِ) (اِ.) شوره زار.
(کَ) [ سر. ] (اِ.) صمغی است در مغز ساقه گون که چون در آخر بهار آن را ببرند با فشار از ساقه بیرون میآید. این ماده بیشتر در نساجی و پارچه بافی و کاغذسازی و ساختن چسب به کار ...
(کَ) (اِ.) مشک یا خیکی که آب از آن تراوش کند.
(کَ یا کِ فَ) [ ع. کثافه ] (مص ل.) پلیدی، آلودگی.
(کِ رَ) [ ع. کثره ] (مص ل.) بسیاری، فراوانی.
(کَ) [ ع. ] (ص.) فراوان، بسیار.
(~ُ لú اِ تِ) [ ع. ] (ص.) دارای انتشار زیاد از لحاظ وسعت، دامنه یا تعداد.
