دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
گر دست رسد در سر زلفین تو بازم
چون گوی چه سرها که به چوگان تو بازم
«حافظ»
(اِ.)
۱- غارت، چپاول.
۲- یغما کردن.
(گَ) (ص فا.) غارتگر، یغماگر.
(دَ) (مص م.) نک تاراج.
(ص.) تار، تاریک.
(دَ) (مص م.)
۱- دور کردن.
۲- ترسانیدن.
(دِ یا دَ) (ص مف.)
۱- پراکنده، متفرق.
۲- دور کرده.
۳- ترسانیده.
(نَ دِ) (ص فا.)
۱- دور کننده.
۲- ترساننده.
(دَ) (مص م.) نک تاراندن.
(اِمر.) صبح زود که هنوز هوا تاریک باشد.
(اِ. ص.) پاره پاره، ریزه ریزه.
(تَ)۱ - (ص فا.)بافنده.
۲- (اِ.) عنکبوت.
۳- کرم ابریشم.
(رِ) [ ع. ] (اِفا. ص.) مرد با سپر، سپردار.
(رَ یا رُ)(اِ.)۱ - خانه چوبین.
۲- چوب بست که برای انگور و دیگر گیاهان رونده درست کنند.
(رَ) (اِمر.) نرده‌ای از چوب یا آهن که جلو باغ یا ایوان سازند.
(اِمر.) بخاری که در زمستان بر روی هوا پدید آید و مانند دودی شود و اطراف را تیره و تاریک سازد. تمن، ماغ، میغ و نژم نیز گویند.
(رِ یا رَ) (اِ.) نک تارم.
(رِ یا رَ) (ص.) تار، تاریک، تاری.
(~.) [ ع. تاره ] (اِ.) دفعه، مرتبه، مره. ج. تارات.
(اِ.) کنه که بر گاو و دیگر جانوران چسبد.
(ص فا.) = تاران: تیره و تاریک، تاری.
