دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
حافظ از پادشهان پایه به خدمت طلبند
سعی نابرده چه امید عطا می‌داری
«حافظ»
(اِ.)
۱- غیرترک و عرب، آن که به زبان فارسی تکلم کند.
۲- سکنه کنونی کشور تاجیکستان.
(اِ.) نک تاغ.
(اِ.)
۱- دویدن اسب.
۲- دو، دویدن.
۳- حمله کردن، هجوم آوردن. ؛ ~ و تالان تاخت و تاز و غارت.
(زَ دَ) (مص م.) مبادله کردن چیزی با چیز دیگر.
(کَ دَ) (مص ل.)
۱- دویدن، تازیدن.
۲- دواندن اسب.
(تَ) (مص ل.)
۱- تند رفتن، دویدن.
۲- هجوم کردن.
۳- غارت کردن.
(تِ) (ص مف.)
۱- دویده.
۲- غارت شده.
(اِمر.)
۱- جایی برای تمرین اسب - سواری.
۲- خطی که اسب‌های دونده در اسب دوانی در آن می‌دوند.
(رِ) (اِ.) بخت، طالع، سرنوشت.
(اِ.)
۱- رشته، نخ.
۲- یکی از سازهای ایرانی با یک کاسه، پنج تار و دسته‌ای بلند.
[ هن د. ] (اِ.) =تال: نام درختی است بلند و تناور در هندوستان با ساقه‌های بلند و برگ‌های درازی شبیه پنجه آدمی.
[ په. ] (ص.) تیره، تاریک.
(شُ دَ) (مص ل.) تیره شدن، تاریک گشتن.
(رُ تُ بَ) (اِمر.)
۱- تار همراه تنبک.
۲- آلات ضرب و نوازندگی.
(~.) (ص مر.)
۱- بسیار تیره.
۲- ذره ذره، ریزه ریزه.
(~.) (اِمر.) = تال و مال: پراکنده، از هم پاشیده.
(~. شُ دَ) (مص ل.) از هم پاشیده شدن.
(رُ) (اِمر.)
۱- تارهای طول و عرض پارچه.
۲- اساس و پایه هر چیز.
(اِ.) ستاره.
[ ع. ] (اِ.) جِ تاره ؛ دفعات، بارها.
