دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
زاهد اگر به حور و قصور است امیدوار
ما را شرابخانه قصور است و یار حور
«حافظ»
(مَ هَ) (اِ.) زمین لرزه، زلزله.
(ص نسب.) منسوب به بوم، اهل محل، اهل ناحیه، محلی.
(اِ.) بچه دان، زهدان.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) دوری، جدایی.
(اِ.) = بن: نهایت و پایان هر چیز، بیخ.
(بُ کِ) [ انگ. ] (اِ.) مخزن ثابت یا متحرک ذخیره مواد فله‌ای مانند سیمان و گندم.
(اِ.)
۱- گرداب.
۲- سنگینی حال و تب و حرارت بدن.
(نِ) (اِ.)
۱- شکوفه، شکوفه درخت.
۲- غنچه.
(بُ) (شب جم.) شاید که، مگر.
(اِ.) زهدان، رحم.
(بُ) [ فر. ] (اِ.) ورزشی که در آن ورزشکار با استفاده از مشت با ورزشکار دیگر مبارزه می‌کند، مشت زنی.
(بُ سُ) (ص فا.) ورزشکاری که با استفاده از مشت به مبارزه با ورزشکار دیگر بپردازد، مشت زن.
(کِ دَ) (مص م.)
۱- بوی چیزی را استشمام کردن.
۲- پی به مطلبی بردن.
(بُ کِ)
۱- کلمه تمنی '، کاشکی.
۲- (ق.) مگر.
(گَ) (اِصت.)
۱- دارای بوی بسیار بد.
۲- جهت ابراز تنفر به کسی یا چیزی گفته می‌شود.
(اِمر.) مجمر، آتشدان.
[ په. ] (ص.) خوشبو، معطر.
(حامص.)یکی از حواس پنجگانه انسان، شامُه.
(ص مر.)دارای بوی بد، بدبو، متعفن.
(یِ) (اِ.)
۱- آرزومندی.
۲- آرزو.
