دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
صائب بهوش باش که داروی بیهشی
باد بهار در گره غنچه بسته است
«صائب تبریزی»
(~.) (اِ.)
۱- سنبوسه.
۲- آشی که با آرد گندم می‌پزند.
(~.) (اِ.) پولی که قماربازان پس از بردن به رسم انعام به حاضران دهند.
[ ع. ] (اِ.) حصیر، حصیری که از نی شکافته می‌بافند.
(ص.)
۱- اسب تندرو.
۲- مرد تیزهوش.
(~.) (اِ.) زنبور سیاه.
(بَ بُ) (اِ.) = بوزک. بوز:
۱- کفک.
۲- تنه درخت.
(زِ) (اِ.) شرابی که از آرد برنج و ارزن و جو تهیه کنند.
(کَ) (اِمر.) صفه، ایوان.
(نِ) (اِ.) میمون.
(اِ.) بوسه.
[ په. ] (اِمر.)
۱- جایی که گل‌های خوشبو در آن بسیار باشد.
۲- باغ مصفا.
(اَ) (اِ.) گل تاج خروس.
(تِ) [ انگ. ] (اِ.) وسیله‌ای که فرکانس‌های رادیویی را تقویت می‌کند و معمولاً برای دریافت بهتر تصاویر تلویزیونی به کار می‌رود.
(سُ لَ) [ ع. ] (اِ.)هُدهُد، مرغ سلیمان.
(سَ) (اِ.) نام یکی از آهنگ‌های موسیقی ایرانی.
(س ِ) (اِ.)
۱- تماس لب‌های کسی بر لب، گونه، دست و پای کس دیگر یا چیز مقدس از روی محبت و احترام و عشق یا چاپلوسی.
۲- ماچ.
(دَ)(مص م.) بوسه دادن، ماچ کردن.
(اِ.)۱ - کرّ و فر.
۲- خودنمایی، خودآرایی.
(بُ وِ) [ په. ] (اِمص.)
۱- بودن، کون.
۲- وجود هستی.
۳- تقدیر، سرنوشت.
[ فر. ] (اِ.) قطعه استوانه‌ای تو خالی که میله یا محوری در آن می‌چرخد.
