دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
سروها از طوق قمری سر بسر گردیده چشم
دست بر دل محو شمشاد خرامان تواند
«صائب تبریزی»
(بِ لِ) (اِمر.) آبله هلاک کننده.
(وَ) (اِمر.)
۱- گیاهی است خاردار و سفید رنگ با ساقه راست و برگ‌های بزرگ پوشیده از تار و گل‌های سفید، سرخ یا بنفش.
۲- نوایی است از موسیقی.
(وَ دَ) (مص ل.) ورم کردن.
(وَ دِ) (اِمر.) چیزی که بدون رنج به دست آمده باشد.
(بِ. دَ) (ص مر.)
۱- محروم، بدبخت.
۲- آدم بیهوده کار.
(دَ) (مص ل.) هیچ بودن، پوچ بودن.
(اِمر.) بادخانه، بادگیر، گذرگاه باد.
(دَ) (مص م.)
۱- از دست دادن، از دست رفتن.
۲- در معرض باد گذاشتن.
(زِ) (ق.) هر روزه.
(سَ دَ)(مص ل.)کار بیهوده کردن.
(دِ شُ طِ) (اِمر.) باد مساعد برای کشتیرانی.
(دِ شُ) (اِمر.) باد صبا، صبا.
(~ِ عَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) بادی که برای هلاک قوم عاد فرستاده شد.
(نِ تِ) (ص مر.) کسی که غرور و تکبر از سرش به در رفته.
(دِ نُ)(اِمر.) لحنی از موسیقی قدیم.
(دُ بُ) (اِمر.) غرور، خودنمایی.
(دُ) (اِمر.)
۱- مجازاً به معنای تکبر و خودبینی.
۲- هستی و لوازم آن.
(کَ دَ) (مص م.)۱ - باد زدن.
۲- فخر فروختن، فیس کردن.
۳- به فروش نرفتن کالا و ماندن روی دست صاحبش.
۴- کسی را به کاری صعب برانگیختن، تیر کردن.
۵- محو ک ردن.
۶- دمیدن در سازهای بادی و به صدا درآوردن ...
(گِ رِ تِ) (ص مر.)متکبر، مغرور.
(گَ تَ) (مص ل.) هدر رفتن، برباد رفتن.
