دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
از ما زبان خامهٔ تکلیف کوته است
این شکر چون کنیم که دیوانه‌ایم ما؟
«صائب تبریزی»
[ ع. ] (مص م.)
۱- وفا کردن.
۲- حق کسی را تمام دادن.
[ ع. ] (مص م.) فرستادن، روانه کردن، ایفاد مراسله.
[ ع. ] (مص م.) برافروختن، آتش افروختن.
[ ع. ] (مص م.) فرستادن، روانه کردن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ یَقِظ ؛ بیداران، هوشیاران.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)
۱- بیدار کردن.
۲- آگاه کردن.
[ ع. ] (مص م.)
۱- افکندن، درانداختن.
۲- یورش بردن، تاختن.
۳- گرفتار کردن کسی.
۴- هم آهنگ ساختن آوازها. ج. ایقاعات.
[ ع. ]
۱- (مص ل.) بی گمان شدن، باور کردن.
۲- (اِمص.) باور، یقین.
[ تر - مغ. ] (اِ. ص.)۱ - دوست، یار، همراه.
۲- رام، مطیع.
۳- طایفه، قبیله. ج. ایلات.
[ ع. ] (مص م.)۱ - بر عهده کسی قرار دادن.
۲- وصیت کردن.
[ ع. ] (مص م.) در آوردن، داخل کردن.
[ ع. ] (مص م.) زایاندن، زایانیدن.
[ ع. ]
۱- (مص م.) دوست کردن، به هم پیوست دادن.
۲- (مص ل.) دوستی نمودن.
( اَ ) [ تر. ] (اِ.) ییلاق.
[ ع. ] (مص م.) به درد آوردن، دردمند کردن.
[ ع. ] (مص م.) به درد آوردن، به رنج افکندن.
[ تر. ] (اِ.) = الجار: گردهمایی رعایا برای انجام کاری.
[ تر - مغ. ] (اِمر.)
۱- رییس ایل، خان قبیله.
۲- عنوان سلاطین مغول ایران.
[ تر. ] (اِمر.) رمه اسب.
[ تر. ] (اِمر.) هجوم، یورش.
