در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست
در دیرِ مغان آمد، یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگسِ مستش مست
در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا
وز قدِ بلندِ او بالایِ صنوبر، پست
آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست
وز بَهرِ چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست
شمعِ دلِ دمسازم، بنشست چو او برخاست
و افغان ز نظربازان، برخاست چو او بنشست
گر غالیه خوش بو شد، در گیسویِ او پیچید
ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست
بازآی که بازآید عمرِ شدهٔ حافظ
هرچند که ناید باز، تیری که بِشُد از شست
همت بلند دار که نزد خدا و خلق
باشد به قدر همت تو، اعتبار تو
«ابن یمین»
(~. نَ دَ) (مص م.) مواظب بودن، مراقب بودن.
(چَ مُ چَ یا چِ) (اِمر.) کنایه از: محبوب، عزیز.
(~ُ هَ چَ) (حامص.) رقابت، حسادت.
(~. پَ) (اِمر.) تعویذی که جهت دفع چشم زخم نویسند.
(~.) (حامص.) نادیده گرفتن، بخشیدن.
(~.) (ص مر.) (کن.) شرمنده، خجل.
(~. چَ) (ص فا.) کسی که از روی هوس به زنان نگاه کند.
(~. چَ) (حامص.) نظربازی.
(چَ. گَ. کَ دَ) (مص ل.) کنایه از: چُرت زدن، کمی آرمیدن.
(~. گَ تِ)(ص مف.)احول، کج نظر.
(~.) (اِمر.) نک چشم آویز.
(~. نِ) (اِمر.) خانه چشم، حفره‌ای که چشم در آن جا دارد، کاسه چشم.
(~.) (اِ.)
۱- امید.
۲- طمع.
(~.) (اِمر.) مردمک چشم. حدقه.
(چَ مِ یا چَ مَ) [ په. ] (اِ.)
۱- جایی از زمین یا کوه که به طور طبیعی آب از آن بیرون آید.
۲- سوراخ ریز.
۳- منبع، اصل.
۴- آب اندک.
۵- چیز اندک.
۶- قسم، نوع.
۷- ممر معاش.
(~.) (اِمر.) کنایه از: خورشید.
(~ خِ)(اِمر.) آب حیات، آب زندگانی.
(~.) (اِمر.)
۱- زمینی که در آن چشمه بسیار باشد.
۲- سرچشمه.
(~. ~.) (ص مر.) سوراخ سوراخ، خانه خانه، مشبک.
(~. مَ) (اِمصغ.)
۱- چشم کوچک.
۲- اشاره با گوشه چشم.
۳- عینک.
