در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست
در دیرِ مغان آمد، یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگسِ مستش مست
در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا
وز قدِ بلندِ او بالایِ صنوبر، پست
آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست
وز بَهرِ چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست
شمعِ دلِ دمسازم، بنشست چو او برخاست
و افغان ز نظربازان، برخاست چو او بنشست
گر غالیه خوش بو شد، در گیسویِ او پیچید
ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست
بازآی که بازآید عمرِ شدهٔ حافظ
هرچند که ناید باز، تیری که بِشُد از شست
ماییم و آستانه عشق و سر نیاز
تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست
«حافظ»
(وَ) (اِمر.) کلمه‌ای که در اول کلمات دیگر درآید معنی آن را تغییر دهد مانند: بر، بی، فرا.
(ق مر.) پیشتر از همه، جلوتر از همه.
(اِ.) استقبال، پیشواز.
(اِ.) هر یک از پادشاهان سلسله پیشدادی.
(ص مر.) نخستین قانونگزار؛ هوشنگ پیشداد به موجب داستان‌های قدیم ایران، اولین کسی بود که قانون را وضع کرد.
(دَ) (اِمص.) معاون، پیشکار.
(~.) (اِمر.) ظرفی کوچک تر از بشقاب غذاخوری که هنگام غذا یا خوردن میوه کنار دست مهمان می‌گذارند.
(~.) (حامص.) در کاری بر کسی پیشی گرفتن.
(رَ) (مص مر.)
۱- پیش رفتن، جلوتر رفتن.
۲- ترقی، رشد.
(رَ تِ) (ص مف.)
۱- پیشین، مقدم.
۲- عالی، رشد کرده.
(رَ) (حامص.)
۱- پیشرفت.
۲- رشد.
۳- پیشوایی.
(شَ) (اِ.) = پیشند: لیف خرما که از آن رسن تابند.
(ش ِ) (اِ.)
۱- کار، حرفه.
۲- عادت، خوی.
(~. وَ) (ص مر.) دارای پیشه، کسی که دارای کار و هنری است.
(~.) (اِمص.) پیشه وری، پیشه گری.
(~. گِ رِ تَ)(مص م.) کاری را به عنوان پیشه قرار دادن.
(ص مر.) رهبر، سردار.
(اِمر.) = پیشباز: استقبال.
(مَ دَ) استقبال کردن.
(وَ) (اِمر.) نک پیشاوند.
