خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
مرا تا عشق تعلیم سخن کرد
حدیثم نکته هر محفلی بود
«حافظ»
(گَ یا گِ) [ تر. ] (اِ.) چاقوی کوچک دسته دار.
(گَ مَ) (اِمر.) حساب مساحت ساختمان‌ها و عمارات.
(گَ مِ) [ تر. ] (اِ.) شبگرد، پاسبان.
(گَ زَ) [ په. ] (اِ.)۱ - آسیب، آفت.
۲- چشم زخم.
(~. رَ دَ) (مص م.) صدمه زدن، گزند رساندن.
(گَ زَ نِ یا نَ) (اِ.) گیاهی است یک ساله یا پایا با برگ‌های متقابل. گونه‌های مختلف گزنه پوشیده از خارهای گزنده‌است که پس از لمس، محتویات سوزآور غده زیر آن در پوست بدن وارد می‌شود و ایجاد سوزش می‌کند.
(گَ زَ) (اِ.)
۱- مزه، چیزی که با آن تغییر ذائقه دهند.
۲- سرما زده.
۳- موقع، فرصت مناسب.
۴- (عا.) بهانه، دستاویز. ؛ ~دست کسی دادن یا افتادن: بهانه یا مدرک به دست کسی افتادن یا دادن.
(~.) (اِ.)
۱- نوبت، دفعه، کرت.
۲- نوبت آب در زراعت (معمولاً در ۸ یا ۱۶ روز).
(~.) (اِ.) تشنج.
(گِ گِ. کَ دَ) (مص ل.) (عا.) سوزش داشتن.
(گَ زِ) (اِ.) باج و خراج.
(گُ دَ) (مص م.)
۱- پسند کردن، انتخاب کردن.
۲- جدا کردن.
(گَ دِ) (ص مف.) نیش خورده.
(گُ دِ) (ص مف.) پسندیده، انتخاب کرده.
(~. کَ دَ)(مص م.) دست چین کردن، انتخاب کردن.
(گُ) (اِ.) چاره، علاج.
(~.) [ معر. ] (اِ.)
۱- پاکار، پیشکار.
۲- داروغه، عسس.
(گُ رِ) (اِمص.) چاره گری، علاج.
(گُ رِ) (اِ.) چاره، علاج.
(گُ)
۱- (ص مف.) انتخاب شده.
۲- (ص فا.) انتخاب کننده.
