خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
با دوستان مضایقه در عمر و مال نیست
صد جان فدای یار نصیحت نیوش کن
«حافظ»
(~. کَ دَ) (مص م.) شرح و تفسیر کردن.
(~. گَ)(ص فا.)شرح دهنده، مخبر، خبرنگار.
(گُ رِ) (اِمص.) نک گزارش.
(~.) (اِ.) مسند، عبارتی که آگاهی نسبت به مسندالیه می‌دهد.
(~. کَ دَ) (اِمص.) گذشتن، عبور کردن.
(گُ یا گِ)
۱- (ص.) بیهوده، عبث.
۲- بسیار، بی اندازه.
(~.) (حامص.) اغراق گویی، مبالغه کردن.
(گَ یا گِ فِ) (ص.) بیهوده، عبث.
(~.) (ص فا.) عبث گو، بیهوده گو، پرحرف.
(~.) (حامص.) افراط، مبالغه.
(گَ) (ص فا.) گزنده، در حال گزیدن.
(گَ زَ گَ) (اِمر.) شکرک مترشح از بوته‌های گز را گزانگبین گویند. این شکرک سفت و شکننده و دارای قند و الکل‌های مختلف است و خواص دارویی دارد. از جمله به عنوان مسهل جهت اطفال و ضد راشیتیسم استعمال می‌شود. ...
(گَ وَ) (ص فا. ق حا.) شتابان، به تعجیل.
(گَ دَ) (مص م.) گزیدن.
(گَ زَ) (اِ.) زردک، هویج.
(گُ زِ) (اِ.) مخفف گزیر، چاره، علاج.
(گُ زَ دَ) (مص م.) علاج کردن، چاره نمودن.
(گُ زِ دَ) (مص م.) علاج کردن، چاره کردن.
(گَ زِ) (اِمص.) گزیدن.
(گِ لِ) [ تر. ] (اِ.) نک گزلیک.
