خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
به غیر خون جگر نیست بی نصیبان را
زمانه را چه گنه چوننصیب ما این است
«رهی معیری»
(کُ) (ص.) کاوش کننده، جستجوکننده.
(کَ نَ) (اِ.) جوهر، جوهر شمشیر.
(کُ) (ص.)
۱- مقابلِ تیز و تند.
۲- کودن و نادان.
۳- دلیر و پهلوان.
(~.) (اِ.) کنده و چوب ستبری که بر پای اسیران و مجرمان می‌بستند.
(کَ) (اِ.) جراحت، ریش.
(~.) [ معر. ] = کنت:
۱- (پس.) محل و موضع و قریه و شهر و آن به صورت پسوند در اسامی امکنه ماوراءالنهر دیده می‌شود: اوزکند.
۲- (ص مف.) در ترکیبات به معنی «کنده» آید.
(~.) (اِ.) گریز.
و کوب (کَ دُ) (اِمص.) اضطراب، تشویش، آشوب.
(کُ. وَ) (ص.)
۱- حکیم، دانا.
۲- پهلوان.
(کَ یا کُ) (ص.) دانا، حکیم، فیلسوف.
(کُ یَ یا یَ) (اِمر.) مویی که چون کودک زاده شود در بدن او باشد، موی مادرزاد.
(کَ. گَ) (ص.) کنده گر، حکاک.
(کُ. ذِ) (ص مر.) کم هوش، کودن.
(کُ دُ) [ سنس. ] (اِ.) صمغی است خوشبو که از درختی شبیه به مورد گرفته می‌شود. آن را در آتش می‌سوزانند تا بوی خوش آن منتشر شود.
(کَ نْ دَ) (اِ.) شهر.
(کُ نْ دِ) (اِمر.) قلعه کهن، دژ کهن.
(کُ دِ یا کَ دُ) (اِ.) پنبه زده شده که آن را برای ریسیدن گلوله کرده باشند.
(کُ دُ لَ یا لِ) (ص.) گره شده و جمع شده در یک جا.
(کَ مَ) (ص مر.) ویران، بنای خراب شده.
(کَ دَ) [ په. ] (مص م.)
۱- حفر کردن.
۲- جدا کردن.
۳- کشیدن و از بیخ برآوردن.
۴- جدا کردن چیزی که متصل به چیز دیگر است.
