خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
حیف است بلبلی چو من اکنون در این قفس
با این لسان عذب که خامش چو سوسنم
«حافظ»
(کُ) (اِ.) میوه درخت سدر.
(کِ یا کَ)(اِ.)پهلو، طرف.
۲- آغوش، دامن. ؛ ~ گود نشستن کنایه از: در کاری درگیر شدن.
(~. مَ دَ) (مص ل.) سازش کردن، به تفاهم رسیدن.
(~. کَ دَ) (مص ل.) دست از کاری کشیدن.
(~. گِ رِ تَ) (مص م.) در آغوش کشیدن.
(کِ رَ) (اِ.) مرزبان.
(کَ رَ یا رِ) [ په. ] (اِ.)
۱- جانب، پهلو.
۲- کرانه، لب، ساحل.
۳- در خارج از مسیر اصلی.
(~.) [ معر. ] (اِ.) نک قناره.
(~.) (حامص.) گوشه نشینی، از کار دست کشیدن.
(~. گِ رِ تَ) (مص ل.) عزلت گزیدن.
(~.) (ص فا.) عزلت گزیده.
(کَ) (اِ.) بن و بیخ خوشه خرما. کاناز هم گویند.
(کَ نّ) [ ع. ] (ص.)
۱- رفتگر، زباله - کش.
۲- کسی که چاه مستراح را پاک می‌کند.
(کُ) (اِ.)
۱- کرم ابریشم.
۲- تار عنکبوت.
۳- کنار، پهلو.
(کُ) (اِ.)
۱- جایگاه و آشیانه حیوانات.
۲- چراگاه.
(کَ نِ) (ص.) کهنه، فرسوده.
(کَ) (اِ.) درد شکم.
(کَ یِ) [ ع. کنائس ] (اِ.) جِ کنیسه.
(کِ یِ) [ ع. کنایه ] (مص ل.) گفتن سخنی که بر غیر موضوع اصلی خود دلالت کند مانند ناخن خشک به معنی خسیس و ممسک. ج. کنایات.
(~. زَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) منظور خود را غیرصریح بیان کردن.
