خسروا گویِ فلک در خَمِ چوگان تو باد
ساحتِ کون و مکان عرصهٔ میدانِ تو باد
زلفِ خاتونِ ظفر شیفتهٔ پرچم توست
دیدهٔ فتحِ ابد عاشقِ جولانِ تو باد
ای که انشاءِ عطارد صفتِ شوکتِ توست
عقل کل چاکرِ طُغراکشِ دیوانِ تو باد
طِیرهٔ جلوهٔ طوبی قدِ چون سروِ تو شد
غیرتِ خُلدِ بَرین ساحتِ بُستانِ تو باد
نه به تنها حَیَوانات و نَباتات و جَماد
هر چه در عالمِ امر است به فرمانِ تو باد
نومیدیی که مژدهٔ امید می‌دهد
از روی ناز نامهٔ عاشق دریدن است
«صائب تبریزی»
(~.) (اِمر.)
۱- گل انار.
۲- هر گل سرخ صد برگ.
(~.)
۱- (ص.) هرآنچه به رنگ گلنار بود.
۲- (اِمر.) نوعی یاقوت ک ه رنگش مانند گل انار می‌باشد.
(گَ لَ گَ دَ) [ تر. ] (اِمر.) شیئی فلزی در تفنگ و تیربارها که متصل به محفظه فشنگ است و با حرکت دادن و پیچانیدن آن فشنگ به محفظه وارد و یا پوکه فشنگ از محفظه انتهای آن خارج ...
(~.) (اِ.) دانه انگور که از خوشه جدا شده باشد.
(گِ لِ یا لَ) [ په. ] (اِ.) شکایت، شکوه، اظهار دلتنگی و عدم رضایت.
(گُ لِ یا لَ) (اِ.) زلف پیچیده و مجعد زنان چون موی زنگی.
(~.) پارچه‌ای که بر سقف خانه‌ها مانند سایبان بندند؛ آسمانگیر.
(~.) (اِ.) (عا.) گوشه.
(~.) (اِ.) توده (هرچیز).
(گَ لَّ یا لُِ) (اِ.) رمه، رمه گاو و گوسفند.
(~.) (اِ.) راهی که در میان دو کوه واقع شده باشد.
(گُ لِ. بِ. گُ لِ) (ق.) (عا.) جابه جا، همه جا.
(گَ لَّ یا لُِ) (ص فا.) دارنده گله (گاو و گوسفند و غیره)، آن که گله را نگهبانی کند و پرورش دهد.
(~. مَ) (ص.) دارای گله و شکایت، دارای آمادگی برای گله کردن.
(گِ لِ. گُ) (حامص.) شکایت کردن، شکوه کردن.
(گِ یا گَ) (اِ.)
۱- قسمت جلوی گردن، مجرای غذا و هوا در درون گردن، حلق.
۲- لوله یا مجرای باریکی که یک مخزن را به دهانه پیوند می‌دهد (فنی). ؛ ~پیش چیزی (کسی) گیر کردن (کن.) سخت خواهان ...
(~. تَ. کَ دَ)(مص ل.)نوشیدن.
(~. رِ. کَ دَ) (مص ل.) فریاد زدن.
(~. بَ) (اِمر.)
۱- گردن بند، سینه - ریز.
۲- دستمال گردن.
(گُ لِ) (اِ.)
۱- هرچیز گرد و گلوله مانند.
۲- فشنگ، جسمی ساخته شده از سرب که برای تیراندازی در سلاح‌های گرم به کار می‌رود.
