خسروا گویِ فلک در خَمِ چوگان تو باد
ساحتِ کون و مکان عرصهٔ میدانِ تو باد
زلفِ خاتونِ ظفر شیفتهٔ پرچم توست
دیدهٔ فتحِ ابد عاشقِ جولانِ تو باد
ای که انشاءِ عطارد صفتِ شوکتِ توست
عقل کل چاکرِ طُغراکشِ دیوانِ تو باد
طِیرهٔ جلوهٔ طوبی قدِ چون سروِ تو شد
غیرتِ خُلدِ بَرین ساحتِ بُستانِ تو باد
نه به تنها حَیَوانات و نَباتات و جَماد
هر چه در عالمِ امر است به فرمانِ تو باد
می‌گذارم دست خود را چون صدف بر روی هم
قطرهٔ آبی اگر همچون گهر باشد مرا
«صائب تبریزی»
(خَ) [ ع. ] (ص. اِ.) جِ آخر؛ دیگران.
(خَ) [ ع. ] (ص. اِ.) جِ آخر؛ بازپسینان، پسینیان.
(سُ یا سَ مِ) (اِ.) بوزه ؛ شرابی که از برنج، ارزن، ذرت یا جو بگیرند.
(شُ یا شَ مِ) (اِ.) آخسمه.
(اِ.)
۱- عنصر.
۲- هیولی.
۳- ضد، مخالف.
(اِ.) جِ آخشیج ؛ عناصر چهارگانه.
(اِ.) نک آخشیج.
(خُ) [ په. ] (اِ.)=آخر:۱ - طویله، اصطبل.
۲- حوضچه.
(~. خُ) (ص مر.) کم روزی، بی بضاعت.
(~. سَ) (اِمر.)
۱- آخوری که در آن کاه و علف نباشد.
۲- سنگاب، آبشخور ساخته شده از سنگ برای چهارپایان اهلی.
(~. چَ) (ص مر.) کسی که در رفاه و نعمت باشد، بسیاری مال.
(ص. اِ.)
۱- ملا، معلم مکتب خانه.
۲- پیشوای مذهبی.
(حامص.) (عا.) توسل به حیله‌های شرعی.
(دَ) (اِ.)
۱- حشره‌ای سبز رنگ مانند ملخ با پاهای دراز، سر بزرگ و دو جفت بال که خود را به شکل شاخه‌های کوچک درختان درمی آورد و حشرات مضر برای کشاورزی را می‌خورد.
۲- مجازاً آخوند حقیر یا کم سواد را ...
[ ع. ] جِ ادب ؛ رسوم، عادات.
[ تر. ] (اِ.) همنام، هم اسم.
[ از انگ. ] (اِ.) نوعی صمغ برگرفته از نام اولین سازنده آن در ایران (انگلیسی زبانی به نام آدامز) که آن را معطر و خوش طعم می‌کنند و می‌جوند، سقز جویدنی، قندران.
(اِ.) خشکی میان دریا، جزیره.
(دَ)
۱- (ص.) خوب، نیکو.
۲- (اِ.) تل، پشته.
(دَ) [ ع. ] (ص.) باد خایه، دبه خایه، غر.
