به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
تو سوز آه من ای مرغ شب چه میدانی؟
ندیده ای شب من تاب و تب چه میدانی؟
«رهی معیری»
(حِ) [ ع. ] جِ حسن و حسناد؛ نیکوان، خوبرویان.
(حَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) شمردن، شماره کردن.
۲- (اِمص.) شرافت، بزرگی.
(حَ سَ) [ ع. ] (ق.) وفق، طبق.
(حِ) [ ع. ] (اِمص.) گمان، گمان کردن، پنداشتن.
(حُ) [ ع. ] (اِمص.) شمارش، حساب.
(حِ بَ) [ ع. حسبه ] (اِ.)
۱- مزد، اجر.
۲- ثواب از خدای.
(حَ سَ) [ ع. ] (مص ل.) رشک بردن.
(~. بُ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) رشک بردن.
(حَ) [ ع. ] (مص م.) برهنه کردن.
(~.) [ ع. ] (مص م.) بریدن.
(حَ) [ ع. ] (ص فا.) آن که حسرت برد، افسوس خور.
(حَ رَ) [ ع. حسره ] (اِ.) افسوس، دریغ.
(حِ) [ ع. ] (اِ.) بچه سوسمار.
(حَ) [ ع. ] (مص م.) بریدن.
(حَ سَ) [ ع. ] (ص.) نیکو، جمیل. ج. حِسان.
(حُ) [ ع. ] (اِمص.) زیبایی، نیکویی، خوبی.
(حَ) [ ع. ] (ص.) مؤنث حَسَن، زن خوب روی.
(حَ سَ نِ) [ ع. حسنه ] (اِ.) کار نیک، عمل خیر.
(حُ نا) [ ع. ] (ص.) مؤنث «احسن».
۱- نیکوتر.
۲- (اِ.) عاقبت نیکو.
۳- کار نیک.
۴- رؤیت خدا.
۵- فیروزی.
۶- شهادت. ؛اسماء ~ نام‌های خدا که شماره آن‌ها ۹۹ است، مانند رحیم، کریم، رازق و غیره.
(حَ) [ ع. ] (ص.) کسی که به برتری دیگران رشک می‌برد.
