به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
هر وقت خوش که دست دهد مغتنم شمار
کس را وقوف نیست که انجام کار چیست
«حافظ»
(ثَ) [ ع. ] (اِ.) برف.
(ثَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- رخنه کردن.
۲- شکستن.
(ثُ مَ) [ ع. ] (اِ.) سوراخ، رخنه، ترک.
(ثُ لَّ) [ ع. ] (اِ.) گروه مردم، جمعیت.
(ثِ) [ ع. ] (اِ.) جِ ثمر، ثمره ؛ میوه‌ها.
(ثَ) [ ع. ] (اِ.) هشت.
(ثَ) [ ع. ] (اِ.) هشتاد.
(ثَ) [ ع. ] (اِ.) هشت.
(ثَ) [ ع. ] (اِ.) هشتاد.
(ثَ یِ) [ ع. ] (اِ.) هشت.
(ثَ مَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- میوه، بار.
۲- حاصل، نتیجه.
(ثَ مَ ر ِ) [ ع. ثمره ] (اِ.) واحد ثمر.
۱- یک دانه میوه.
۲- نتیجه، حاصل.
۳- نسل، فرزند.
(ثَ مَ) [ ع. ] (اِ.) بها، نرخ. ج. اثمان.
(ثُ) [ ع. ] (اِ.) هشت یک، یک هشتم (۱۸). سه تسو؛ ج. اثمان.
(ثَ مَ نِ بَ) [ ع. ] (اِ.) کم بها، بی - ارزش.
(ثَ) [ ع. ] (ص.) گران بها، گران قیمت.
(ثَ) [ ع. ثناء ] (اِ.)
۱- آفرین، تحسین.
۲- مدح، ستایش.
۳- سپاس، شکر.
۴- دعا.
(~. خا) [ ع - فا. ] (ص فا.) مداح، ستایشگر.
(~. گُ تَ) [ ع - فا. ] (حامص.) مداحی، ستایشگری.
(~.) [ ع - فا. ] (حامص.)۱ - مداحی، ستایشگری.
۲- دعاگویی.
