به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
با صبا همراه بفرست از رخت گلدسته‌ای
بو که بویی بشنویم از خاک بستان شما
«حافظ»
(تَ) [ ع. ] (مص م.) گوشمالی دادن.
(تَ عَ زّ) [ ع. ] (مص ل.) شکیب ورزیدن، شکیبایی کردن.
(تَ یِ) [ ع. تعزیه ] (مص م.) تسلیت دادن، دلجویی کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) گوشمالی دادن، ادب کردن.
(~.) [ ع. ] (اِ.) جِ تعزیر. نهادی که در آن جا میزان مجازات افراد خاطی تعیین و اجرا می‌شود.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) ارجمند گردانیدن، عزیز کردن.
(تَ یِ) [ ع. تعزیه ] (مص م.) عزاداری کردن.
(~. خا) (ص فا.) کسی که در تعزیه وظیفه‌ای را ایفا کند و اشعار مخصوص را خواند.
(~. گَ) (ص فا.)
۱- کارگردان تعزیه، مدیر تعزیه.
۲- گرداننده امری، چرخاننده دستگاهی.
(تَ عَ سُّ) [ ع. ] (مص ل.) دشوار شدن، سخت شدن.
(تَ عَ سُّ) [ ع. ] (مص ل.) بی راهه رفتن، بدون تأمل به کاری پرداخت ن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) دشوار ساختن.
(تَ عَ شُّ) [ ع. ] (مص ل.) عاشقی کردن.
(تَ عَ صُّ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) از چیزی سخت جانبداری کردن.
۲- (اِمص.) حمیت، عصبیت.
۳- سخت گیری.
(تَ عَ طُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- مهر ورزیدن.
۲- به سویی خم شدن.
۳- ردا به خود پیچیدن.
(تَ عَ طُّ) [ ع. ] (مص ل.) بی کار شدن، بی کار ماندن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)خوشبو گردانیدن، عطر زدن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) دست از کار کشیدن.
۲- (اِمص.) بیکاری.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) بزرگ داشتن، احترام کردن.
۲- (اِمص.) بزرگداشت.
(تَ عَ فُّ) [ ع. ] (مص ل.) پارسایی کردن.
