به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
گر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد
من و ساقی به هم سازیم و بنیادش براندازیم
«حافظ»
(تَ قُ) [ ع. ] (مص م.)
۱- از پی هم آمدن.
۲- کسی را دنبال کردن.
(تَ قُ) [ ع. ] (مص ل.) با هم پیمان بستن.
(تَ) [ ع. ] فعل است به معنای بیا.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) بلند پایه گردیدن.
۲- (اِمص.) بلندی، برتری.
(تَ) [ ع. ] (اِ.) جِ تعلیقه.
(تَ مِ) [ ع. ] (مص ل.) خود را به کوری زدن.
(تَ نُ) [ ع. ] (مص ل.) عناد ورزیدن.
(تَ نُ) [ ع. ] (مص ل.) دست در گردن هم انداختن.
(تَ هُ) [ ع. ] (مص ل.) با هم عهد بستن.
(تَ وُ) [ ع. ] (مص م.) به هم یاری کردن.
(~.) [ ع. ] (ص نسب.)
۱- منسوب و مربوط به تعاون.
۲- مجموعه‌ای که با کمک اعضای آن و برای تأمین منافع همه اعضا تشکیل می‌شود (اقتصاد).
(تَ) [ ع. ] (اِ.) جِ تعویذ.
(تَ عَ) [ ع. ] (اِمص.) خستگی، رنج. ج. اتعاب.
(تَ عَ بُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- عبادت کردن.
۲- بندگی کردن.
(تَ عَ بُّ) [ ع. ] (مص ل.) ترشروی گردیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به بندگی گرفتن، کسی را بنده خود کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- به عبارتی مقصود خود را بیان کردن.
۲- خواب را تفسیر کردن.
(تَ یِ) [ ع. تعبیه ] (مص م.) آراستن، آماده کردن.
(تَ عَ جُّ) [ ع. ] (مص ل.) به شگفت آمدن.
(تَ عَ) [ ع. ] (مص م.) به شگفت آوردن، به حیرت درآوردن.
