به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
گرمی شمع شب افروز آفت پروانه شد
سوخت جانم تا حریف گرم خویی یافتم
«رهی معیری»
(تَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- درجه به درجه پیش رفتن.
۲- آهسته آهسته کاری را انجام دادن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) درس دادن.
(تَ دَ فُّ) [ ع. ] (مص ل.) جهیدن آب، روان گشتن آب با سرعت و فشار.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به خاک سپردن، دفن کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) دقت کردن، دقیق شدن در کاری.
(تَ دَ لِّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- بسیار نزدیک شدن.
۲- فروتنی کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- فریب دادن.
۲- پنهان کردن عیب کسی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) هلاک کردن.
(تَ دَ نّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- نزدیک آمدن.
۲- پایین آمدن، پست شدن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) شوخگین کردن، به چرک آلودن، ریمناک کردن.
۲- (اِمص.) شوخگینی، چرکینی ؛ ج. تدنیسات.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) چرب کردن، روغن مالی کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) گرد کردن، درست کردن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) فراهم آوردن.
۲- تألیف کردن.
۳- (اِمص.) گردآوری.
۴- تألیف.
(تَ دَ یُّ) [ ع. ] (مص ل.) دین داشتن.
(تَ ذَ ذُ) [ ع. ] (مص ل.) دو دل شدن، مردد بودن.
(تَ) (اِ.) قرقاول.
(تَ ذَ لُّ) [ ع. ] (مص ل.) خواری نمودن، فروتنی کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) خوار کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) دنباله دار کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) زر گرفتن، زراندود کردن.
