به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
گر از سلطان طمع کردم خطا بود
ور از دلبر وفا جستم جفا کرد
«حافظ»
(تَ) [ ع. ] (مص م.) ترسانیدن.
(تَ خَ یُّ) [ ع. ] (مص م.) برگزیدن، انتخاب کردن.
(تَ خَ یُّ) [ ع. ] (مص ل.) خیال کردن، پنداشتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- برتری دادن.
۲- حق انتخاب دادن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به خیال افکندن.
(تَ) [ ع. ] (مص. اِ.) جِ تدبر.
۱- اندیشه‌ها.
۲- پایان بینی‌ها.
(تَ خُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- درهم شدن.
۲- درهم خوردن.
(تَ رُ) [ ع. ] (مص م.)
۱- فراهم کردن.
۲- تلافی کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- یکدیگر را خواندن.
۲- با هم دعوا کردن.
(~ِ مَ) [ ع. ] (مص ل.) از یک معنی پی به معنی دیگر بردن.
(تَ فُ) [ ع. ] (مص م.)
۱- دفاع کردن.
۲- یکدیگر را پس زدن.
(تَ وُ) [ ع. ] (مص ل.) دست به دست شدن، رایج شدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) درمان کردن، معالجه کردن.
(تَ دَ بُّ) [ ع. ] (مص ل.) اندیشه کردن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) به پایان کاری اندیشیدن.
۲- اندیشیدن.
۳- مشورت کردن.
۴- (اِمص.) پایان بینی.
۵- شور، مشورت.
(تَ دَ ثُّ) [ ع. ] (مص م.) خود را در جامه پیچیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) دود کردن، کشیدن سیگار و مانند آن.
(تَ دَ رُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- بار آمدن، خو گرفتن.
۲- آمیختن.
(تَ دَ رُّ) [ ع. ] (مص ل.) اندک اندک و آهسته آهسته پیش رفتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- بار آوردن، خو گرفتن.
۲- آموزانیدن، آموختن.
