به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
چون خامهٔ سبک مغز، از بی حضوری دل
شد بیش روسیاهی، در هر سجود ما را
«صائب تبریزی»
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- از جنس هم قرار دادن
۲- با چیزی مانند شدن.
۳- در ریاضی عدد صحیح را هم جنس عدد کسری کردن.
۴- در علم بدیع از صنایع لفظی است و در آن کوشش می‌شود الفاظی در کلام ...
(تَ جَ هُّ) [ ع. ] (مص ل.) آماده شدن، مهیا گشتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- آراستن، آماده کردن.
۲- آماده کردن لشکر.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) نادان شمردن.
(تَ جَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- آسان گرفتن، آسان فراگرفتن.
۳- عفو کردن (گناه را).
۴- سخنی به مجاز گفتن.
۵- سبک گزاردن (نماز را)؛ ج. تجوزات.
(تَ جَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) گرسنگی کشیدن، به خود گرسنگی دادن.
(تَ جَ یا جُ هَ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) جوهر داشتن.
۲- (اِمص.) جوهریت، حقیقت جوهری اشیاء.
۳- ؛ ~ اشیاء: ذاتیات و حقایق جوهری اشیا، آن چه جوهریت جوهر به آن بستگی دارد.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)۱ - نیکو کردن.
۲- نیک گفتن.
۳- (اِ.) علم درست ادا کردن حروف و کلمات قرآن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) روا شمردن، روا کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) خالی کردن.
(تَ) (اِ.) حصیر نیی که دور محوطه نصب کنند.
(تَ دُ) [ ع. ] (مص ل.) هم سخن شدن، با هم سخن گفتن. ج. تحادثات.
(تَ رُ) [ ع. ] (مص ل.) با هم جنگیدن.
(تَ سُ) [ ع. ] (مص م.) بر یکدیگر حسد ورزیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) پرهیز کردن، خودداری کردن.
(تَ لُ) [ ع. ] (مص م.) با هم سوگند خوردن.
(تَ مُ) [ ع. ] (مص ل.) خود را به نادانی زدن.
(تَ مُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- رنج کار سختی را پذیرفتن.
۲- بیش از توان کسی از او کار کشیدن.
۳- مشقت، رنج.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) پرهیز کردن، خود را نگاه داشتن.
(تَ وُ) [ ع. ] (مص ل.) با یکدیگر سخن گفتن.
