به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
بازآید و برهاندم از بند ملامت
«حافظ»
(تَ) (اِ.)
۱- ماده‌ای سفید رنگ که از درون نی هندی گیرند. در گذشته در طب به کار می‌رفت.
۲- اول صبح، اول هر چیزی.
۳- خبر خوش، مژده.
(تَ عَ) [ ع. ] (مص ل.) پیروی کردن.
(تَ عُ) [ ع. ] (مص ل.) از یکدیگر دوری کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) با یکدیگر هم دست شدن برای انجام کاری.
(تَ) [ په. ] (ص.) فاسد، ضایع.
(تَ. تَ) (مص م.) تباه کردن.
(تَ دَ) (مص م.)
۱- پوسیده کردن.
۲- ویران کردن.
۳- فاسد ساختن.
(تَ چِ) (اِ.) گوشت پخته نرم و نازک.
(~.) (ص فا.) فاسد، گناهکار.
(~.) (حامص.)
۱- فساد.
۲- نابودی.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) گریه دروغی.
(تَ یُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- با هم داد و ستد کردن.
۲- بیعت کردن.
(تَ یُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- جدا شدن از یکدیگر.
۲- اختلاف داشتن، تفاوت.
(تَ بَ تُّ) [ ع. ] (مص ل.) از دنیا بریدن و به خدا پیوستن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) بریدن از دنیا.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) بزرگ داشتن، احترام کردن.
(تَ بَ حُ ج ُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- فخر کردن، مباهات.
۲- شادی کردن.
(تَ بَ حُّ) [ ع. ] (مص ل.) بسیار دانا بودن، در علمی مهارت بسیار داشتن.
(تَ بَ تُ) [ ع. ] (مص ل.) خرامیدن، نازیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- بخار کردن.
۲- بخور دادن.
