به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
رقیب آزارها فرمود و جای آشتی نگذاشت
مگر آه سحرخیزان سوی گردون نخواهد شد
«حافظ»
(تَ أَ لِّ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) پرستیدن.
۲- خدا شدن، الاهیت را به خود بستن.
۳- (اِمص.) خداپرستی.
۴- پارسایی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- فراهم آوردن، گرد آوردن.
۲- نوشتن کتاب.
(~. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) نوشتن کتاب.
(تَ أَ مُّ) [ ع. ] (مص ل.) فرمان راندن.
(تَ أَ مُّ) [ ع. ] (مص ل.) نیک نگریستن، اندیشه کردن.
(~. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) درنگ کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به امارت گماردن، امیر کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) امیدوار ساختن، آرزومند کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- ایمن کردن، آرام دادن.
۲- حفظ کردن.
(تَ) [ ع. ] (اِ.) جِ تأمین. شعبه‌ای در اداره شهربانی در گذشته، که امروزه به نام آگاهی معروف است.
(تَ أَ نُّ) [ ع. ] (مص ل.) انس گرفتن، خوی گرفتن.
(تَ أَ نُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- دقت زیاد در کاری.
۲- از روی حکمت کاری را انجام دادن.
(تَ أَ نِّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- درنگ کردن.
۲- سستی کردن، تأخیر کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- علامت مؤنث به کلمه عربی ملحق کردن.
۲- مؤنث خواندن.
۳- مادگی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) دمساز کردن، انس دادن.
(تَ أَ هُّ) [ ع. ] (مص ل.) آماده شدن، تهیه دیدن.
(تَ أَ هُّ) [ ع. ] (مص ل.) زن گرفتن، ازدواج.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) ارزانی داشتن، سزاوار شمردن، سزاوار کردن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) بازگردانیدن.
۲- تفسیر کردن، بیان کردن.
۳- (اِمص.) شرح و بیان کلمه یا کلام به طوری که غیر از ظاهر آن باشد، تعبیر. ج. تأویلات.
(تَ أَ کُّ) (مص ل.) استوار شدن، محکم شدن.
