به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود
«حافظ»
(بَ وا) [ ع. ] (اِمص.)
۱- آزمایش، آزمون.
۲- سختی، گرفتاری.
۳- شورش.
(بِ) (اِ.) شراره آتش.
(بِ لَ) (اِ.)
۱- تحفه، ارمغان.
۲- میوه تازه.
۳- جامه نو.
(بُ) (اِ.) چشم درشت برآمده.
(بِ لَ) (اِ.) مخففِ بیلک، تیر، پیکان.
(بُ مِ) (ص مر. اِمر.) پرآرزو، بسیار کام.
(بُ کَ) (اِ.) رشوه.
(بَ کَ یا بُ لُ کَ) (اِ.)
۱- منجنیق.
۲- سر دیوار.
(بَ کِ) (ق.)
۱- شاید.
۲- به علاوه.
۳- باشد که.
۴- برخلاف، برعکس.
(بِ کَ) (اِ.) آب نیم گرم. بلکل و بنکل هم گفته‌اند.
(بَ) (ق.) بله، آری.
(بِ لا) [ ع. ] (اِمص.) کهنگی، آوارگی.
(بِ) [ فر. ] (اِ.) = بلیط: تکه کاغذ چاپ شده برای ورود به سینما، اتوبوس، هواپیما، راه آهن و غیره.
(بَ) [ ع. ] (ص.) کند ذهن، کودن.
(بَ) [ ع. ] (ص.)
۱- زبان آور.
۲- رسا، شیوا.
(بَ یِّ) [ ع. ] (اِ.) گرفتاری، سختی. ج. بلایا.
(بَ) (اِ.) صدای درشت و خشن آدمی و ساز. مق. زیر.
(بُ) [ فر. ] (اِ.) محفظه‌ای پر شده از مواد منفجره که پس از پرتاب و برخورد با هدف منفجر می‌شود. ؛ ~ آتش زا بمبی پر شده با مخلوطی از بنزین ژلاتینی شده و مجهز به یک چاشنی. ...
(~. اَ کَ) [ فر - فا. ] (اِمر.) هواپیمای جنگی مخصوص حمل و افکندن بمب.
(~.) [ فر - فا. ] (اِمر.) بمباردمان ؛ فرو ریختن پیاپی بمب از هواپیما بر روی اهداف از پیش تعیین شده.
