به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
حافظا روز اجل گر به کف آری جامی
یک سر از کوی خرابات برندت به بهشت
«حافظ»
(خُ دَ) (مص ل.) روبرو شدن، برخورد کردن.
(مص مر.)
۱- جلوگیری.
۲- توقیف، حبس.
(تَ) (مص م.) منع کردن، توقیف کردن.
(اِمر.) محلی که اشخاص توقیفی را موقتاً در آن زندانی کنند، زندان.
(ص نسب.) منسوب به بازداشت، دستگیر شده، توقیف شده.
(نِ تَ) (مص ل.) تشخیص دادن، از هم تمیز دادن.
(دَ) (اِمر.) خارج کردن هوا از ریه.
(دِ) (اِمر.) نتیجه کار، راندمان.
(~.) (حامص. اِ.)
۱- توانایی نتیجه و محصول دادن.
۲- بازده (فیزیک).
(مص مر.) دیدار کردن، دیدن.
(رِ)(اِفا. اِمر.)کسی که مأمور رسیدگی به کارهای یک فرد یا یک مؤسسه و اداره‌است.
(~.) (حامص.) عمل بازرس، تفتیش.
(زَ) (اِمر.) بازارگان، تاجر.
(حامص.) دوباره ساختن آن چه از بین رفته یا خراب شده‌است و یا مطلوب و مناسب نیست.
(زِ) [ ع. ] (ص.) روشن، تابان.
(زِ) [ ع. ] (اِ. ص.) شتر قوی. ج بوازل.
(زْ)
۱- (اِ مص.) توقف، درنگ.
۲- (اِ.) مقدار ثابتی که برجای می‌ماند.
(دِ) (ص مف.)
۱- عقب مانده.
۲- وارث.
(زَ دِ) (ص.)
۱- دارای باخت.
۲- شکست خورده، ناموفق، ناکام.
(نِ شَ تِ) (اِمف.) کسی که در پیری یا پس از مدتی طولانی یابه علل دیگراز کار برکنار شود واز حقوق بازنشستگی استفاده کند.
