به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
کجاست صوفی دجال فعل ملحدشکل
بگو بسوز که مهدی دین پناه رسید
«حافظ»
(دَ) (مص ل.) فرود آمدن باران، برف، تگرگ و مانند آن.
(یُ) [ فر. ] (اِ.) فلزی که در طبیعت به صورت کربنات و سولفات یافت می‌شود و آن به ر نگ سفید مایل به زرد است. چگالی آن ۶/۳ است و هیچ گونه اهمیت صنعتی ندارد و مانند کلسیم آب ...
(ص.)
۱- کم عرض، کم پهنا.
۲- نازک، دقیق.
میان (ص.) کمر باریک.
(اِفا.) خرده بین، کنجکاو.
(حامص.) دقت، کنجکاوی.
(اِمص.) دقت.
[ فر. ] (اِ.) اجسامی جامد و سفیدرنگ و بسیار نمگیر که در آب بسیار حل می‌شوند و در اثر گرما خیلی زود گداخته می‌گردند.
(حر اض.) به سوی، به طرف.
[ په. ] (اِ.) پرنده‌ای شکاری با چنگال‌های قوی و منقاری کوتاه و محکم.
[ په. ]
۱- پسوندی که به آخر برخی واژه‌ها افزوده می‌شود و معنای «تا این زمان» را می‌دهد مانند: از دیرباز.
۲- بر سر افعال درآید به معنی دوباره، از نو: بازگشتن، بازیافتن.
[ په. ] (ص.) گشاد، گشوده.
(اِ.) واحد طول که دو نوع است:
۱- از سرِ انگشتان تا آرنج.
۲- فاصله دو دست موقعی که از طرفین گشوده شود.
از چیزی (اُ دَ. اَ) (مص ل.) محروم شدن از چیزی، بی نصیب شدن از آن چیز.
(زِ خَ) (اِ. ص.) نوع بسیار خوب باز که پشت آن به رنگ کبود و چشم‌هایش سیاه می‌باشد.
(دَ) (مص ل.) حکایت کردن، بیان کردن.
(زَ دَ) (مص م.) کنار زدن، عقب زدن.
(شُ دَ) (مص ل.)
۱- گشاده شدن.
۲- رفتن.
(دَ) (مص ل.)
۱- واماندن، پس افتادن.
۲- به جا ماندن.
(نِ دَ) (مص ل.) گفتن، شرح دادن.
