به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
رفت از بر من آنکه مرا مونس جان بود
دیگر به چه امید در این شهر توان بود
«سعدی»
(گَ)
۱- (اِ.) خراش.
۲- (ص.) پریشان، پراکنده.
(گِ) [ فر. ] (اِ.) نوعی زغال که از آن در ساختن مداد استفاده می‌کنند.
(گِ) [ فر. ] (اِ.) کسی که با کمک خط‌ها و نوشته‌ها نقش‌هایی زینتی پدید می‌آورد.
(گِ) [ فر. ] (اِ.)
۱- هنر ترسیم خط و نوشته و پدید آوردن نقش‌های تصویری بر یک سطح برای القای پیامی معین، هنر ترسیمی ارتباط تصویری.
۲- نمودار.
(گِ فُ) [ فر. ] (اِ.)دستگاه مخصوصی که صدا را روی صفحه ضبط و پخش می‌کند.
(گِ مِ) [ فر. ] (اِ.) دستور زبان.
(گِ) [ په. ] (ص.) عزیز، محبوب، مکرم، بزرگ.
(~. تَ)(مص م.) عزیز داشتن، م حترم داشتن.
سنگی (~. سَ) (حامص.) سنگینی، وقار.
شدن (~. شُ دَ) (مص ل.)
۱- سنگین شدن، وزین شدن.
۲- بالا رفتن نرخ.
(گِ) [ په. ] (ص.)
۱- سنگین، ثقیل.
۲- پربها.
۳- بسیار، بی شمار.
۴- سنگینی، سنگینی غم.
۵- ناگوار، ناپسند.
۶- طاقت فرسا، مشکل.
۷- عظیم، بزرگ.
۸- مؤثر، کاری.
(~. مَ دَ) (مص ل.) ناگوار افتادن، ناگوار آمدن.
(~.) (ص مر.)
۱- سخت جان.
۲- پست، دون.
(~.) (ص مر.) [ فا - ع. ] بدخوی، بدمعاشرت. مق سبک روح.
(گِ. رِ) [ فا - ع. ] (ص مر.)
۱- آن که در روز جنگ به حمله دشمن از جای نرود و ثابت قدم باشد.
۲- آرمیده، باوقار.
(~. یِ) (ص مر.) کنایه از: شخص عالی مق ام.
(~. سَ)(ص مر.) متکبر، خو د خواه.
(~. س ِ رِ) (ص مر.)
۱- متکبر.
۲- باوقار.
(~. سَ) (ص مر.)وزین، سنگین.
(~. قَ)(ص مر.) گران پایه، ارجمند.
