به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
چرخ غارت پیشه را با بینوایان کار نیست
غنچه پژمرده از ناراج گلچین فارغ است
«رهی معیری»
(خَ) [ ع. ] (ص. اِ.) جِ آخر؛ دیگران.
(خَ) [ ع. ] (ص. اِ.) جِ آخر؛ بازپسینان، پسینیان.
(سُ یا سَ مِ) (اِ.) بوزه ؛ شرابی که از برنج، ارزن، ذرت یا جو بگیرند.
(شُ یا شَ مِ) (اِ.) آخسمه.
(اِ.)
۱- عنصر.
۲- هیولی.
۳- ضد، مخالف.
(اِ.) جِ آخشیج ؛ عناصر چهارگانه.
(اِ.) نک آخشیج.
(خُ) [ په. ] (اِ.)=آخر:۱ - طویله، اصطبل.
۲- حوضچه.
(~. خُ) (ص مر.) کم روزی، بی بضاعت.
(~. سَ) (اِمر.)
۱- آخوری که در آن کاه و علف نباشد.
۲- سنگاب، آبشخور ساخته شده از سنگ برای چهارپایان اهلی.
(~. چَ) (ص مر.) کسی که در رفاه و نعمت باشد، بسیاری مال.
(ص. اِ.)
۱- ملا، معلم مکتب خانه.
۲- پیشوای مذهبی.
(حامص.) (عا.) توسل به حیله‌های شرعی.
(دَ) (اِ.)
۱- حشره‌ای سبز رنگ مانند ملخ با پاهای دراز، سر بزرگ و دو جفت بال که خود را به شکل شاخه‌های کوچک درختان درمی آورد و حشرات مضر برای کشاورزی را می‌خورد.
۲- مجازاً آخوند حقیر یا کم سواد را ...
[ ع. ] جِ ادب ؛ رسوم، عادات.
[ تر. ] (اِ.) همنام، هم اسم.
[ از انگ. ] (اِ.) نوعی صمغ برگرفته از نام اولین سازنده آن در ایران (انگلیسی زبانی به نام آدامز) که آن را معطر و خوش طعم می‌کنند و می‌جوند، سقز جویدنی، قندران.
(اِ.) خشکی میان دریا، جزیره.
(دَ)
۱- (ص.) خوب، نیکو.
۲- (اِ.) تل، پشته.
(دَ) [ ع. ] (ص.) باد خایه، دبه خایه، غر.
