بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
که تابِ من به جهان، طُرِّهٔ فلانی داد
دلم خزانهٔ اسرار بود و دستِ قضا
درش بِبَست و کلیدش به دل‌سِتانی داد
شکسته‌وار به درگاهت آمدم، که طبیب
به مومیاییِ لطفِ توام، نشانی داد
تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش
که دست دادش و یاریِ ناتوانی داد
برو معالجهٔ خود کن ای نصیحت‌گو
شراب و شاهدِ شیرین، که را زیانی داد؟
گذشت بر منِ مسکین و با رقیبان گفت
دریغ، حافظِ مسکینِ من، چه جانی داد
حسن تو همیشه در فزون باد
رویت همه ساله لاله گون باد
«حافظ»
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) واجب گردانیدن، فریضه کردن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) دوشیزگی را برداشتن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- از یکدیگر جدا شدن.
۲- فرق گذاشتن.
(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) رسوا شدن.
۲- (اِمص.) بی آبرویی.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- دوشیزگی را ربودن.
۲- اندک اندک ریختن آب.
۳- سر آمدن عده زن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- بهتان زدن.
۲- چیزی نو پدید آوردن.
۳- یکی از مصادر ثلاثی مزید در زبان عربی.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- گم کردن چیزی را.
۲- جستن گم شده را.
(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) ندار شدن، نیازمند گشتن.
۲- (اِمص.) فقر، تهیدستی.
(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) از هم جدا کردن.
۲- (مص م.) از گرو به در آوردن گروی.
(اَ خَ) [ ع. ]
۱- (ص تف.)بزرگوارتر.
۲- (ص.) ارجمند.
(اَ) (ص.) عجیب، شگفت آور.
(اَ دَ) (اِ.) برادر پدر، عمو.
(اَ دِ) (اِمر.) ستایش شگفت، نیکوترین ستایش.
(اَ دُ) (ص.) نک آفدم.
(اَ دَ) (مص ل.) تعجب نمودن.
( اَ ) (اِ.) درختی با برگ‌هایی مانند پنجه انسان.
(اَ تَ)(مص م.)بلند کردن، بالا بردن.
(اَ تِ) (اِ مف.) بلند کرده، بالا برده.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ فرد.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) یکی کردن، جدا کردن.
۲- (مص ل.) تنها به کاری روی آوردن.
