بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
که تابِ من به جهان، طُرِّهٔ فلانی داد
دلم خزانهٔ اسرار بود و دستِ قضا
درش بِبَست و کلیدش به دل‌سِتانی داد
شکسته‌وار به درگاهت آمدم، که طبیب
به مومیاییِ لطفِ توام، نشانی داد
تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش
که دست دادش و یاریِ ناتوانی داد
برو معالجهٔ خود کن ای نصیحت‌گو
شراب و شاهدِ شیرین، که را زیانی داد؟
گذشت بر منِ مسکین و با رقیبان گفت
دریغ، حافظِ مسکینِ من، چه جانی داد
کدام دانه فرو رفت در زمین که نرست
چرا به دانه ی انسانیت این گمان باشد
«مولوی»
(اِ عَ) [ ع. اطاعه ] (مص م.)
۱- فرمان بردن، گردن نهادن.
۲- (اِمص.) فرمان بری.
( اُ ) [ تر. ] (اِ.) حجره، خانه.
(اِ لَ) [ ع. اطاله ] نک اطاله.
(اِ لِ) [ ع. اطاله ] (مص م.) دراز کردن، به درازا کشیدن.
(اَ طِ بّ) [ ع. ] (اِ.) جِ طبیب ؛ پزشکان.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ طبع ؛ سرشت‌ها، ذات‌ها.
(اَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جِ طَبَق.
۱- خوان‌ها، خوانچه‌ها.
۲- جِ طبقه ؛ مرتبه‌ها.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)
۱- مطابقه کردن.
۲- برهم نهادن، جمع شدن برای کاری.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)
۱- نیک ستودن کسی را.
۲- تازه کردن.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) کسی را به طرب آوردن.
۲- (مص ل.) سرود گفتن.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) دور انداختن.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) کسی را طرد کردن.
(اِ طِّ) [ ع. ] (مص ل.) روان شدن کار، راست آمدن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ طرف ؛ کناره‌ها گوشه‌ها، پیرامون.
(اَ رَ) [ ع. ] کر؛ اصم.
(اَ) [ ع. ] (ص.) کر، اصم.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) غذا دادن.
(اَ عِ مِ) [ ع. اطعمه ] (اِ.) جِ طعام ؛ غذاها.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) خاموش کردن. اطفال ( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ طفل ؛ کودکان.
(اِ یِ یا یَ) [ ع. ] (ص نسب. اِمر.)آتش - نشانی، اداره‌ای که مأمور خاموش کردن آتش است.
