آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
به من که از دو جهان فارغم به دولت عشق
رهی ملامت اهل جهان چه خواهد کرد؟
«رهی معیری»
(اِ) [ ع. ] (مص م.) همراه کردن، به همراه فرستادن، یار کردن.
(~ُ ش ِ) [ ع. ] (اِمر.) دوزخیان.
(~ُ مِ مَ نِ) [ ع. ] (اِمر.) نیکو - کاران، بهشتیان.
(اِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- فرستادن.
۲- صادر کردن حکم.
۳- بازگردانیدن.
(اَ) [ ع. ] (اِ.) جِ صدغ.
۱- بناگوش‌ها
۲- زلف‌ها، پیچه‌ها.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ صدف.
(اَ دَ) [ ع. ] (ص تف.) راست تر، راستگوتر.
( اِ ) [ ع. ] (مص ل.) پافشاری کردن.
(اِ طِ) [ ع. ] (مص ل.) بامداد شرب خوردن، صبوحی کردن.
(اِ طِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) صبر کردن،
(اِ طَ) [ معر - لا. ] (اِ.)=اسطبل:
۱- طویله.
۲- آخور.
(اِ طِ) [ ع. ] (مص ل.) یار و مصاحب یکدیگر شدن.
(اِ طَ) [ معر. ] (اِ.) استخر.
(اَ یا اُ طُ) [ معر - یو. ] نک اسطرلاب.
(اِ طِ) [ ع. اصطفاء ] (مص م.) برگزیدن.
(اِ طِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) سازش کردن، صلح کردن.
۲- (اِ.) واژه‌ای که به علت کثرت استعمال عمومی، معنایی غیر از معنای اصلی خود را شامل می‌شود.
۳- لغتی که جمعی برای خود وضع کنند و به کار برند. ...
(اِ طِ) [ ع. ] (مص م.) از بیخ برکندن چیزی را، از بن برکندن.
(اِ طِ) [ ع. ] (مص م.)۱ - نیکویی کردن، پروردن.
۲- برگزیدن.
۳- مقرب ساختن.
(اِ طِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) به هم مالیدن، به هم ساییدن.
۲- (اِمص.) مالش.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) صید کردن، شکار کردن.
