آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
هر کس که بدید چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد
«حافظ»
(اَ بِ) (اِ.) طبقه.
(اِ یا اُ)
۱- (اِمص.) لغزش.
۲- خزیدن.
۳- مجازاً: سهو، خطا.
(اِ خِ) (اِمص.) لغزش، زلت.
(اِ دَ) (مص ل.)
۱- لغزیدن.
۲- سکندری رفتن.
( اِ ) (اِ.) نک اشکل.
(اِ کِ) (اِ.) = اشکال: پای بند ستور.
(اِ گِ یا گَ دَ)(مص ل.)تعجب کردن، به حیرت افتادن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ شی ء؛ چیزها.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ شیعه ؛ پیروان.
(اَ یَ) [ ع. ] (ص.) سفیدمو و پیر.
(اَ یَ) [ ع. ] (ص.) آن که نشان مادرزادی دارد، خال دار.
(اِ بَ) [ ع. اصابه ] (مص ل.) رسیدن، رسیدن تیر به هدف.
(اَ بِ) (اِ.) جِ اصبع ؛ انگشتان.
(اَ غَ) [ ع. ] (اِ.) جِ اصغر.
۱- خردسالان، کوچکان. مق اکابر.
۲- کهتران.
(اَ لَ) [ ع. اصاله ] (اِمص.)
۱- نژاده بودن، اصیل بودن.
۲- نجابت داشتن.
( اِ ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- بامداد کردن.
۲- درآمدن بامداد.
(اَ بَ) [ ع. ] (ص.)
۱- خوب رو، زیبارو.
۲- مویی که سفید مایل به سرخ باشد.
(اِ بَ) [ ع. ] (اِ.) انگشت. ج. اصابع.
(اَ صَ حّ) [ ع. ] (ص تف.) صحیح تر، درست تر.
( اَ ) [ ع. ] (ص.) جِ صاحب.
۱- یاران، دمسازان.
۲- مالکان، صاحبان.
