رفتن فريدون به جنگ ضحاك
فريدون بخورشيد بر برد سر كمر تنگ بستش بكين پدر
برون رفت خرّم بخرداد روز بنيك اختر و فال گيتى فروز
سپاه انجمن شد بدرگاه او بابر اندر آمد سر گاه او
بپيلان گردون كش و گاوميش سپه را همى توشه بردند پيش
كيانوش و پر مايه بر دست شاه چو كهتر برادر ورا نيك خواه
همى رفت منزل بمنزل چو باد سرى پر ز كينه دلى پر ز داد
باروند رود اندر آورد روى چنانچون بود مرد ديهيم جوى
اگر پهلوانى ندانى زبان بتازى تو اروند را دجله خوان
دگر منزل آن شاه آزاد مرد لب دجله و شهر بغداد كرد
از شور عشق، سلسله‌جنبان عالمم
مرغی مرا ندید که آهنگ برنداشت
«صائب تبریزی»
(مَ) [ ع. ] (ص.)
۱- خویشاوند.
۲- تابع، پیرو.
(مُ سَ جِ) [ ع. ] (ص.) همآهنگ، سازگار، بانظم.
(مُ سَ دّ) [ ع. ] (ص.) بسته شده، گشوده ناشدنی.
(مُ سَ رِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- حیوان تند و آسان رونده.
۲- یکی از بحرهای عروضی.
(مُ سَ لِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- داخل شونده، درآینده.
۲- آنکه وارد مسلکی شده.
۳- در رشته کشیده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) نسبت داده شده، دارای نسبت.
(مَ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) بافته شده.
۲- (اِ.) پارچه.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) مطرود شده، رد کرده شده.
(مَ س یا سَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جای قربانی ک ردن.
۲- راه و روش عبادت. ج. مناسک.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) فراموش شده.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.) آنکه یا آنچه سبب فراموشی گردد.
(مَ نِ) [ په. ] (اِمص.) خوی، سرشت.
(مُ شَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- نوشتجات منشیانه.
۲- مجموعه نامه‌ها.
(مَ شَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جای پیدایش.
۲- اصل، مبداء.
(مِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- ارّه.
۲- چوب پنجه دار که به وسیله آن غله را بر باد دهند.
۳- اره ماهی.
(مِ) [ ع. ] (اِ.) چنگک ؛ ج. مناشل.
(مُ ش) [ ع. ] (اِفا.)
۱- خواننده و آورنده شعر از دیگری. مق منشی.
۲- راه نماینده.
۳- هجو کننده.
(مُ شَ) [ ع. ] (اِمف.) شعر خوانده شده از دیگری.
(مُ شَ رِ) [ ع. ]
۱- (اِفا.) شادمان، خوشدل.
۲- (ص.) باز، گشاده.
(مُ شَ عِ) [ ع. ] (اِ فا.) شعبه شعبه و شاخه شاخه شده.
