شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

      

          ميان سپهدار و آن سرو بن            زنى بود گوينده شيرين سخن‏

         پيام آوريدى سوى پهلوان            هم از پهلوان سوى سرو روان‏

         سپهدار دستان مر او را بخواند            سخن هر چه بشنيد با او براند

         بدو گفت نزديك رودابه رو            بگويش كه اى نيك دل ماه نو

         سخن چون ز تنگى بسختى رسيد            فراخيش را زود بينى كليد

         فرستاده باز آمد از پيش سام            ابا شادمانى و فرخ پيام‏

         بسى گفت و بشنيد و زد داستان            سر انجام او گشت همداستان‏

  دیوان حافظ - مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

         سبك پاسخ نامه زن را سپرد            زن از پيش او بازگشت و ببرد

         بنزديك رودابه آمد چو باد            بدين شادمانى و را مژده داد

         پرى روى بر زن درم بر فشاند            بكرسى‏ء زر پيكرش بر نشاند

         يكى شاره سر بند پيش آوريد            شده تار و پود اندرو ناپديد

         همه پيكرش سرخ ياقوت و زر            شده زر همه ناپديد از گهر

         يكى جفت پر مايه انگشترى            فروزنده چون بر فلك مشترى‏

         فرستاد نزديك دستان سام            بسى داد با آن درود و پيام‏

         زن از حجره آنگه بايوان رسيد            نگه كرد سيندخت او را بديد

  شاهنامه فردوسی - رزم افراسياب با نوذر ديگر بار

         زن از بيم برگشت چون سند روس            بترسيد و روى زمين داد بوس‏

         پر انديشه شد جان سيندخت ازوى            بآواز گفت از كجائى بگوى‏

         زمان تا زمان پيش من بگذرى            بحجره در آيى بمن ننگرى‏

         دل روشنم بر تو شد بدگمان            بگوئى مرا تا زهى گر كمان‏

         بدو گفت زن من يكى چاره جوى            همى نان فراز آرم از چند روى‏

         بدين حجره رودابه پيرايه خواست            بدو دادم اكنون همينست راست‏

         بياوردمش افسر پر نگار            يكى حلقه پر گوهر شاهوار

         بدو گفت سيندخت بنمائيم            دل بسته ز انديشه بگشائيم‏

  دیوان حافظ - دارم امید عاطفتی از جناب دوست

         سپردم برودابه گفت اين دو چيز            فزون خواست اكنون بيارمش نيز

         بها گفت بگذار بر چشم من            يكى آب بر زن برين خشم من‏

         درم گفت فردا دهد ماه روى            بها تا نيابم تو از من مجوى‏

         همى كژّ دانست گفتار او            بياراست دل را به پيكار او

         بيامد بجستش برو آستى            همى جست از و كژى و كاستى‏

         بخشم اندرون شد از ان زن غمى            بخوارى كشيدش بروى زمى‏

         چو آن جامهاى گرانمايه ديد            هم از دست رودابه پيرايه ديد

         در كاخ بر خويشتن بر ببست            از انديشگان شد بكردار مست‏

  دیوان حافظ - به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

         بفرمود تا دخترش رفت پيش            همى دست بر زد برخسار خويش‏

         دو گل را بدو نرگس خوابدار            همى شست تا شد گلان آبدار

         برودابه گفت اى سر افراز ماه            گزين كردى از ناز بر گاه چاه‏

         چه ماند از نكو داشتى در جهان            كه ننمودمت آشكار و نهان‏

         ستمگر چرا گشتى اى ماه روى            همه رازها پيش مادر بگوى‏

         كه اين زن ز پيش كه آيد همى            به پيشت ز بهر چه آيد همى‏

         سخن بر چه سانست و آن مرد كيست            كه زيباى سر بند و انگشتريست‏

  دیوان حافظ - جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

         ز گنج بزرگ افسر تازيان            بما ماند بسيار سود و زيان‏

         بدين نام بد داد خواهى بباد            چو من زاده‏ام دخت هرگز مباد

         زمين ديد رودابه و پشت پاى            فرو ماند از خشم مادر بجاى‏

         فرو ريخت از ديدگان آب مهر            بخون دو نرگس بياراست چهر

         بمادر چنين گفت كاى پر خرد            همى مهر جان مرا بشكرد

         مرا مام فرخ نزادى ز بن            نرفتى ز من نيك يابد سخن‏

         سپهدار دستان بكابل بماند            چنين مهر اويم بر آتش نشاند

         چنان تنگ شد بر دلم بر جهان            كه گريان شدم آشكار و نهان‏

  دیوان حافظ -  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

         نخواهم بدن زنده بى‏روى او            جهانم نيرزد بيك موى او

         بدان كو مرا ديد و با من نشست            بپيمان گرفتيم دستش بدست‏

         فرستاده شد نزد سام بزرگ            فرستاده پاسخ بزال سترگ‏

         زمانى بپيچيد و دستور بود            سخنهاى بايسته گفت و شنود

         فرستاده را داد بسيار چيز            شنيدم همه پاسخ سام نيز

         بدست همين زن كه كنديش موى            زدى بر زمين و كشيدى بروى‏

         فرستاده آرنده نامه بود            مرا پاسخ نامه اين جامه بود

         فرو ماند سيندخت زان گفتگوى            پسند آمدش زال را جفت اوى‏

  شاهنامه فردوسی - پند دادن زال كاوس را

         چنين داد پاسخ كه اين خرد نيست            چو دستان ز پر مايگان گرد نيست‏

         بزرگست پور جهان پهلوان            همش نام و هم راى روشن روان‏

         هنرها همه هست و آهو يكى            كه گردد هنر پيش او اندكى‏

         شود شاه گيتى بدين خشمناك            ز كابل بر آرد بخورشيد خاك‏

         نخواهد كه از تخم ما بر زمين            كسى پاى خوار اندر آرد بزين‏

         رها كرد زن را و بنواختش            چنان كرد پيدا كه نشناختش‏

         چنان ديد رودابه را در نهان            كجا نشنود پند كس در جهان‏     

  شاهنامه فردوسی - داستان جنگ هفت گردان‏

     بيامد ز تيمار گريان بخفت            همى پوست بر تنش گفتى بكفت‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

باده درده چند از این باد غرور
خاک بر سر نفس نافرجام را
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

یا کریم

(کَ) (اِ.) نوعی کبوتر که آوازش مانند تلفظ «یا کریم» است.

یائسه

(~.) [ ع. یائسه ] (ص.)
۱- یائس.
۲- زنی که دیگر عادت ماهانه نشود.

یائسگی

(ئِ س) [ ع - فا. ] (حامص.) پایان دوران تولیدمثل و قطع عادت ماهانه در زنان.

یاالله

(اَ لْ لا) [ ع. ] (ندا.)
۱- لفظی است که مردان هنگام ورود به خانه گویند، تا اگر زن نامحرم در خانه هست روی خود را بپوشاند.
۲- لفظی است که هنگام ورود شخص محترمی به مجلسی گویند و آن علامت ...

یاب

(ص.) نابود، ضایع، بیهوده.

یاب

(اِفا.) در ترکیب، به صورت مزید مؤخر به معنی یابنده آید: دیریاب، فلزیاب.

یابر

(ب) (اِ.) زمین یا دهی که پادشاه برای امرار معاش به کسی می‌داد.

یابس

(ب) [ ع. ] (اِفا.) خشک، سخت. ؛رطب و ~ به هم بافتن کنایه از: سخنان در هم و برهم و بی معنی گفتن.

یابنده

(بَ د) (اِفا.)
۱- دریابنده، درک کننده.
۲- پیدا کننده.

یابو

(اِ.)
۱- اسب باری، اسب بارکش.
۲- (عا.) نادان، نفهم. ؛ ~ برداشتن کسی کنایه از: مالی یا امتیازی به دست آوردن و خود را بزرگ پنداشتن.

یابیدن

(دَ) (مص م.) یافتن، پیدا کردن.

یاتاغان

[ تر. ] (اِ.)= یاتاقان. یاطاقان: وسیله‌ای فلزی یا لاستیکی یا چرمی، که از ساییده شدن بازوی چرخ خودرو جلوگیری می‌کند.

یاختن

(تَ)
۱- (مص م.) آختن، بیرون کشیدن.
۲- (مص ل.) قصد کردن.
۳- گراییدن، متمایل شدن.

یاخته

(تِ)
۱- (ص مف.) آخته، بیرون کشیده.
۲- (اِ.) سلول، سلول بدن موجودات زنده که دارای دو قسمت مهم سیتوپلاسم و هسته می‌باشد. یاخته‌ها در حقیقت کوچکترین قسمت ساختمانی موجود زنده هستند که دارای تمام خواص و تظاهرات حیاتی می‌باشند.

یاد

(اِ.)
۱- حافظه، ذهن.
۲- آموزش، تعلیم.
۳- بیداری.
۴- اندیشه، فکر.
۵- خاطر. ؛ ~ کسی دادن کسی را آموزس دادن.

یاد

(پس.) دارای معنی قبول فعل: بنیاد، فریاد، زامیاد.

یاد آمدن

(مَ دَ) (مص ل.) به خاطر آمدن.

یاد آوردن

(وَ دَ) (مص م.) به خاطر آوردن، متذکر کردن.

یاد دادن

(دَ) (مص م.) آموختن، آموزاندن.

یاد کردن

(کَ دَ) (مص م.)
۱- یادآوری کردن، به خاطر آوردن.
۲- (عا.) به دیدار کسی رفتن.


دیدگاهتان را بنویسید