یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد
درین محیط، چو قصر حباب اگر صد بار
خراب می‌شوی، آباد می‌کنیم ترا
«صائب تبریزی»
(غَ یا غُ) (اِ.)
۱- جایی برای گوسفندان و گاوان.
۲- لانه مرغ خانگی.
۳- لانه زنبور.
(غَ دَ) (مص م.) آکندن.
(غَ دِ) (اِ.)
۱- گلوله پنبه، پنبه گلوله کرده برای ریسیدن.
۲- نوعی از عنکبوت زهردار، رتیلا، رتیل.
(اِ.)اولین شیری که یک ماده به نوزادش دهد؛ ماک، شیر ماک.
(اِ.) میان دو دست فراهم آورده، بغل. ؛ به ~کشیدن به خود چسباندن کسی یا چیزی را.
(دَ) (مص م.) در بغل گرفتن، در بر کشیدن.
(اِ.) زاغه.
(غُ) (اِ.) آغوش، بغل.
(چِ) (اِ.) پول کوچک.
(اِ.) = آغول: نگریستن از گوشه چشم از روی خشم.
(اِ.) مهر، خورشید.
[ ع. ] (اِ.) جِ آفت ؛ آفت‌ها، آسیب‌ها.
[ ع. ] (اِ.) جِ افق.
۱- کرانه‌های آسمان، دشت.
۲- عالم، جهان.
[ ع - فا. ] (ص نسب.)منسوب به آفاق ؛ بیرونی، خارجی.
(فَ) (اِ.) آسیب، بلا.
[ په. ] (اِ.)
۱- خورشید، شمس، مهر.
۲- نور خورشید، شعاع شمس. ؛ ~از سر دیوار گذشتن
۱- نزدیک شدن غروب.
۲- (کن.) پایان عمر. ؛ ~به گل اندودن (کن.) سعی بیهوده برای پنهان کردن امری آشکار. ؛ ...
(تُ نُ) (اِمر.) هنگام طلوع آفتاب.
(زَ دَ)(مص ل.) طلوع کردن آفتاب.
(زَ دِ) (ص مر.) آن که از گرمای آفتاب بیمار شده باشد.
(زَ) (اِمر.)
۱- نزدیک غروب.
۲- پایان عمر، نزدیک مرگ.
