یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد
درون خانه خزان و بهار یکرنگ است
ز خویش خیمه برون زن، بهار را دریاب
«صائب تبریزی»
(اِ.) بخش‌های نرم بدن جانوران به ویژه مهره داران که معمولاً زیر پوست قرا ر دارد این بخش از بدن جانوران حلال گوشت کاربُرد غذایی دارد.
(گُ وِ) = گوش. گویش:
۱- (اِمص.) گفتن، گفتار.
۲- (اِ.) یکی از آوازهای شش گانه‌است که قدما آن را تشخیص داده‌اند، گواشت.
(تَ) (ص مر.) (عا.) بداخلاق، بدمعاشرت.
(اِ.) ابزاری که به وسیله آن گوشت پخته ر ا در ظرفی می‌کوبند.
(ص مر.) چاق، فربه.
(خا) (ص.)
۱- دارای عادت یا گرایش به خوردن مواد گوشتی.۲ - دارای ویژگی تغذیه از جانوران.
(خا) (اِ.) گروهی از پستانداران که فقط از گوشت تغذیه می‌کنند و اغلب دارای دندان‌ها و چنگال‌های قوی می‌باشند.
(اِ.) گوشواره.
(ص فا.) = گوش دارنده:
۱- دارای گوش، دارنده گوش، دارای آلت شنوایی.
۲- شنونده، سامع.
۳- آن که استراق سمع کند.
۴- متوجه، مراقب.
۵- محافظت کننده، نگهبان، حامی، حمایت کننده.
(زَ) (اِمص.) یادآوری، تذکر دادن، خاطرنشان ساختن.
(حامص.) تنبیه.
(ش) (اِ.)
۱- کنج، زاویه.
۲- هر یک از تقسیمات دستگاه موسیقی ایرانی.
۳- کنایه، حرف کنایه آمیز.
۴- کناره، لبه.
۵- جای خلوت، جای دور از مردم.
(~.) (ص مر.)
۱- سخن همراه با طعنه و کنایه.
۲- زاویه دار.
(~. زَ دَ) (مص ل.) (عا.) طعنه و کنایه زدن.
(~. پَ لِ) (اِمر.) (عا.) جای دور افتاده.
(~. چَ) (اِمر.) کنایه از: توجه و التفات مختصر و کوتاه.
(~. گِ رِ تَ) (مص م.) گوشه - نشینی کردن.
(~.) (اِفا.) خلوت نشین، زاهد.
(رِ) (اِمر.) = گوشوار:
۱- زینتی که زنان در گوش آویزند.
۲- آن است که بر دو جانب در ورودی‌های ساختمان دو ستون بنا کرده و نیم آجر عقب تر سازند.
(مص مر.) = گوش بان: محافظ، مراقب، راعی.
