می‌دمد صبح و کله بست سحاب
می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
با تو آن عهد که در وادی ایمن بستیم
همچو موسی ارنی گوی به میقات بریم
«حافظ»
[ په. ] (اِ.)۱ - حساب، شمار.
۲- واژه‌ای است فارسی، برابر استاتیستیک یا احصائیه، علمی که موضوع آن طبقه بندی علمی وقایع اجتماعی است، و قاعده آن محاسبه و نشان دادن نتیجه به صورت ارقام و اعداد است مثل شماره ...
(گَ) [ په. ] (ص.) آن که مأمور انجام دادن امور آمار است، مأمور احصائیه.
(دَ) (مص م.)
۱- شمردن، به حساب آوردن.
۲- اهمیت دادن، به روی خود آوردن.
[ فر. ] (اِ.) گیاه پیازداری از تیره نرگسی‌ها جزو تک لپه‌ای‌های رنگین جام و رنگین کاسه با گل‌های درشت و زیبا با بوی خوش آیند و مطبوع که به عنوان زینت در باغچه‌ها کاشته می‌شود.
(اِ.) = آماز: ورم، برآمدگی، آماده و آماز نیز گویند.
(دَ)(مص م)ایجاد برآمدگی کردن، متورم کردن. آماهانیدن و آماهیدن هم گفته می‌شود.
(دَ) (مص ل.) باد کردن، ورم کردن.
(اِ.) گوشه چشم.
[ ع. ] (اِ.) جِ امل ؛ امیدها، آرزوها.
[ ع. ] (اِ.) جِ امنیّت ؛ آرزوها.
(دَ) (مص م.) نک آماسانیدن.
(دَ) (مص ل.) نک آماسانیدن.
[ فر. ] (اِ.) اتومبیل مخصوص جهت حمل بیماران و مجروحان به بیمارستان و یا مردگان به آرامگاه.
(مُ تِ) (ص مف.) نک آموخته.
(مَ) (مص مر.)
۱- آمدن، رفت و آمد.
۲- بازگشت.
۳- بخت، سازگاری بخت.
(~. تَ) (مص ل.) فرخنده بودن، خوش قدم بودن.
(~. شُ) (مص مر.)
۱- آمد و شد، رفت و آمد.
۲- تکرار.
(مَ مَ) (مص مر.) آمد و نیامد، فرخنده بودن و نبودن.
(~ُ رَ) (مص مر.) مراوده، ایاب و ذهاب، تردد.
(~.) (ص.) خجستگی، فرخنده.
