می‌دمد صبح و کله بست سحاب
می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
ز آرامم جدا از فتنهٔ روی دلارامی
سیه‌روزم چو شب در حسرت صبح بناگوشی
«رهی معیری»
(~. پُ) (ص.) کسی که پشتش قوز و برآمدگی دارد.
(اِ.) تکمه گریبان، گوی گریبان. گوگه و گوک و گوکه و قوقه نیز گویند.
(اِ.) جعل، سرگین غلطان.
(اِ.) جعل، سرگین غلطان.
(گِ) [ په. ] (اِ.) عنصری با علامت شیمیایی S، جامد و زردرنگ و قابل اشتعال، معادن آن بیشتر نزدیک کوه‌های آتشفشان است، در صنعت کبریت سازی مصرف زیاد دارد.
(اِ.)
۱- جسمی که فاصله همه نقطه‌های سطح آن تا مرکزش برابر است، کره.
۲- توپی که از یک ماده سخت و تو پر است و در برخی از بازی‌ها به کار می‌رود.
(بُ دَ) (مص ل.) پیش افتادن.
(دَ. اَ کَ دَ) (مص ل.) به مبارزه طلبیدن.
(ص فا.) گوینده، سخن گو.
(ق.) واژه‌ای که برای ظن و احتمال به کار رود. مثل: گویا او ایرانی است.
(گَ) (ص.) پاکار، پیشکار.
(گَ) (اِ.)۱ - ظروف شیر و ماست و دوغ.
۲- چوبی که بدان دوغ را جهت برآوردن مسکه زنند، شیرزنه.
(یِ) (اِمص.) گفتن، گفتار.
(یَ دِ) (اِفا.)
۱- سخنگو.
۲- آن که شغلش در رادیو و تلویزیون گویندگی است.
(یَ دِ) (حامص.)
۱- سخن گویی، نطق.
۲- خوانندگی (آواز)، قوالی.
(ق.) قید شک و تردید. به معنی گویا، پنداری.
(گَ) (اِ.) سخن، حرف، گفتگوی دوستانه.
(~.) (ص.) گنده و ستبر، کلان.
(گُ) (اِ.) گونه.
(گَ. زَ دَ) (مص ل.) سخن گفتن، حرف زدن.
