می‌دمد صبح و کله بست سحاب
می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
در آستان جانان از آسمان میندیش
کز اوج سربلندی افتی به خاک پستی
«حافظ»
(گَ) (ص.) خمیده، کج، کوژ (مادرزاد و غیره).
(~.) (اِ.) لوله سفالی که برای عبور آب در زیر زمین کار می‌گذاشتند.
(گُ) [ په. ] (ص.) لال، بی زبان.
(~.) (ص.) نیکو، خوب، زیبا.
(گُ. شُ دَ) (مص ل.) لال شدن.
(گُ) (اِ.) ماری که تازه پوست افکنده باشد.
(گَ گَ) (اِ.) شوخی، مزاح، مسخرگی.
(گُ گُ) (ص.) کسی که زبانش هنگام حرف زدن می‌گیرد.
(گُ) (حامص.) لکنت و گرفتگی زبان.
(گَ) (اِ.)
۱- وقت، زمان، هنگام.
۲- بوته زرگران.
(گُ) [ په. ] (اِ.) مدفوع آدمی.
(~.)
۱- خزانه دار.
۲- نقاد، صراف، صیرفی.
۳- مأمور خراج، جهبذ.
۴- دانشمند بزرگ.
(گَ بَ یا بُ) (ص مر.) خداوند رتبه و مقام، صاحب مسند.
(گُ هَ) (اِ.) نک گوهر.
(~.) (ص نسب.) ذاتی، سرشتی.
(گَ هَ) (اِمر.) گاهنبار.
(گَ رِ) (اِمر.) نک گاهواره.
(~.) (ص.) دلیر، پهلوان.
(گَ یا گُ) (اِ.) زمین پست، مغاک، گودال.
(گُ) (اِ.)
۱- هرچیز گرد و گلوله مانند.
۲- گوی که آن را با چوگان بزنند.
