می‌دمد صبح و کله بست سحاب
می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
هر گرانجانی که در دنبال محمل ماند، ماند
سیل هیهات است تا دریا کند جایی مقام
«صائب تبریزی»
(کَ کَ یا کِ) (اِ.) فضله، سرگین.
(~.) (ادات استفهام، ق. استفهام زمان)
۱- چه وقت ¿ چه زمان ¿: کی آمد، کی رفت.
۲- چگونه، چطور.
(ق. ادات استفهام، ضمیر استفهامی) که ¿ چه کس ¿
(پس)
۱- گاه به کلمه‌ای ملحق شود و قید سازد: پس پسکی.
۲- گاه به اسم ملحق گردد و صفت سازد. (به معنی دارنده و صاحب): آبکی.
(کَ) (اِ.) پادشاه بزرگ و قهار.
(کَ یا کِ) (ص.) پاک، خالص.
[ ع. ]
۱- (مص م.) داغ کردن.
۲- (اِ.) نشان سوختگی در پوست، داغ.
(بُ) [ انگ. ] (اِ.) مجموعه‌ای از کلیدهای نمایشگر حروف الفبا و نشانه‌های دیگر که بر روی یک صفحه قرار گرفته‌اند و به رایانه متصل می‌شوند؛ از این وسیله برای ورود اطلاعات به رایانه استفاده می‌شود، صفحه کلید. (فره).
(اِ.)
۱- بزرگ، سرور.
۲- پادشاه، حاکم.
۳- مرزبان، پهلوان.
(اِمر.) (عا.) شکوه و جلال.
(کَ خَ) (اِ.) نرمی، ملایمت.
(دِ) (ص.) رسوا، بدنام.
(اِ.) کاهلی، تنبلی.
(کَ) (اِ.)
۱- اندوه، ملالت.
۲- خفه کردن، خفگی.
(رَ) (ص مر.) پاک، پاکیزه، لطیف.
(زَ)(ص مر.)پادشاه بزرگ و عظیم الشأن.
(سَ) [ ع. کیاسه ] (اِمص.)
۱- زیرکی، تیزهوشی.
۲- دانایی، فراست.
(اِ.) گیاه، علف.
(ک یّ) [ ع. ] (ص.) پیمانه کننده، کیلی پیماینده.
(کَ) (اِ.) جِ کی ؛ پادشاهان.
