میدمد صبح و کله بست سحاب
میدمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
میچکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
میوزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بستهاند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینههایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
ما را ز شب وصل چه حاصل،که تو از ناز
تا باز کنی بند قبا، صبح دمیدهست
«صائب تبریزی»
(کِ) [ تر. ] (اِ.) پاسبانی، نگهبانی.
(کَ ظْ) [ ع. ] (مص م.) فرو خوردن خشم.
(کِ) [ ع. ] (اِ.) جِ کعب.
(کَ عْ) [ ع. ] (اِ.)
۱- بند استخوان، پاشنه پا.
۲- ریشه سوم هر عدد. ج. کعاب.
۳- طاس - بازی نرد.
(کَ بَ تَ) [ ع. ] (اِ.) تثنیه کعب به معنای دو طاس بازی نرد.
(کَ بِ) [ ع. کعبه ] (اِ.)
۱- هر خانه چهارگوشه، غرفه.
۲- خانه خدا، بیت الحرام.
(کَ) [ ع. ] (اِ.) سطح داخلی دست یا پا که تقریباً گود است. ج. کفوف. ؛ ~ دست خود را بو کردن کنایه از: علم غیب دانستن (بیشتر به صورت استفهام انکاری به کار رود).
(~.) [ ع. ] (مص م.) بازداشتن، منع کردن.
(~.) [ په. ] (اِ.)
۱- انبوهی از حباب -های ریز که به هنگام جوشیدن آب در آن به وجود میآید.
۲- حبابهای ریز سفید رنگی که در اثر ترکیب مواد شوینده و آب پدید میآید. ؛ ~ به دهان ...
(کَ) [ ع - فا. ] (ص فا.) فال بین.
(کَ. رَ تَ) (مص م.) دزدیدن، با تردستی ربودن.
(کَ س) [ ع - فا ] (ص مر.) کنایه از: صاحب همتی که به سبب بخشش تهیدست شده.
(کَ کَ دَ) (مص ل.)
۱- تولید کف شدن.
۲- (عا.) عشقی شدن.
(کَ یا کِ) (اِ.) رنج، زحمت، سختی.
(کَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- پاداش، جزا.
۲- نظیر، مانند.
(کُ) [ ع. کفاه ] جِ کافی. مردان کامل و فاضل.
(کُ فّ) [ ع. ] (ص.) جِ کافر.
(کَ فّ رِ) [ ع. کفاره ] (اِ.) صدقه، چیزی که با آن گناه را جبران کنند.
(کَ فّ) (ص. اِ.) آن که کفش دوزد و فروشد، کفشدوز.
(کَ) [ ع. ] (اِ.) آن اندازه روزی و قوت که انسان را بس باشد.
