میدمد صبح و کله بست سحاب
میدمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
میچکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
میوزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بستهاند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینههایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو
یادم از کشته ی خویش آمد و هنگام درو
«حافظ»
(کَ)
۱- (ص فا.) کشنده.
۲- (اِ.) خیمهای که به یک ستون برپا کنند.
(کَ. کَ) (ق.) در حال کشیدن.
(کَ دَ) (مص م.) کشیدن.
(کِ وَ) (ص فا.) دهقان، برزگر.
(~.) (حامص.) زراعت، زراعت کردن.
(کَ کَ) (اِمر.)
۱- به هر طرف کشیده شدن.
۲- کنایه از: گرفتاری و حوادث.
(کَ) (اِ.) درخت گز.
(کِ)
۱- (مص م.) کاشت، کاشتن.
۲- (ص مف.) زراعت، شخم.
(کُ) (مص مر.) کشتن، قتل.
(کِ) (اِمر.) زمین زراعت شده، مزرعه.
(کُ) [ په. ] (اِمص.) ذبح، قتل.
(~.) (اِمر.) سلاخ خانه، مذبح، جای کشتن جانوران گوشتی.
(کِ) (ص مر.) زارع، دهقان.
(کِ) (اِمر.) زمینی که در آن چیزی کاشته باشند.
(کُ تَ) [ په. ] (مص م.)
۱- بی جان کردن.
۲- خاموش کردن آتش و چراغ.
۳- از بین بردن یا سرکوب کردن.
(کِ تَ) (مص م.) کاشتن، زراعت کردن.
(کِ تِ)
۱- (ص مف.) کاشته شده، زراعت شده.
۲- (اِ.) آلو، زردآلو، امرود، شفتالو.
(کُ تِ یا تَ) (ص مف.)
۱- مقتول، هلاک شده.
۲- مهرهای که بر اثر ضربت طرف موقتاً از بازی خارج شده (نرد).
(کِ) (اِ.) زارع، برزگر.
(کُ) (اِ.)
۱- ورزش دونفری که هدف از آن به پشت خواباندن یکی به وسیله دیگری است. مجازاً: تلاش و کوشش جسمی یا ذهنی بسیار سخت.
۲- زنار، کمربند.
