میدمد صبح و کله بست سحاب
میدمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
میچکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
میوزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بستهاند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینههایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
اگر با غیرتی با درد باشی
و گر بی غیرتی نامرد باشی
«عبیذ زاكانی»
(کَ) (اِ.) کدخدا، رییس قوم.
(کُ) (اِ.) کُرف، قیر، شبه.
(کَ) (اِ.) هرگیاهی که در کنارههای جوی و رودخانه سبز شود.
(کَ) (اِ.) مهره، مهرههای گردن و پشت.
(کَ)
۱- (اِ.) شخص، مردم، ذات.
۲- (مبهم) شخص مبهم.
۳- فردی، احدی.
۴- یار، رفیق، همدم.
۵- خویش، خویشاوند.
۶- مرد، جوانمرد.
(کُ) (اِ.) (عا.) اندام خارجی تناسلی زن، فرج. ؛ ~خل کم عقل، دیوانه. ؛ ~مشنگ کم عقل، خُل.
(کَ سُ) (اِمر.) (عا.) قوم و خویش.
(کِ) [ ع. ] (اِ.) جامه، لباس، گلیم. ج. اکسیه.
(کَ) [ ع. ] (مص ل.)بی رواج شدن، بی - رونق شدن.
(~.) [ ع - فا ] (حامص.) بی رونقی.
(کَ لَ) [ ع. کساله ] (مص ل.) سستی، بیماری، رنجوری.
(کَ) (اِ.) دیگران.
(کَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- تحصیل، به دست آوردن.
۲- حرفه، شغل.
(کُ) [ ع. ] (اِ.) ثقل چیزهای فشرده ؛ کنجاره روغن.
(کَ سَ بِ) [ ع. کسبه ] جِ کاسب.
(کَ تَ) [ معر. ] (اِ.) = گشتگ: یکی از خطوط عهد ساسانی دارای بیست و هشت حرف.
(کُ تَ) (اِ.) جعل، حشرهای سیاه و پردار.
(کُ تَ یا تِ)
۱- (اِمف.) کوفته، کوفته شده.
۲- (اِ.) غله کوفته که هنوزش پاک نکرده باشند یعنی از کاه جدا نشده باشند.
۳- گیاه سرخ مرد، عصی الراعی، هفت بند.
(کُ تِ) [ په. ] (اِ.)
۱- کُشتی.
۲- زنار و ریسمانی که ترسایان و هندوان و زرتشتیان بر کمر بندند.
(کَ مِ) (اِ.) خار شتر.
