میدمد صبح و کله بست سحاب
میدمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
میچکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
میوزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بستهاند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینههایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق
چارتکبیر زدم یک سره بر هر چه که هست
«حافظ»
( اِ ) [ ع. ] (مص ل.) عیب نمودن، بد گفتن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ قدح ؛ کاسهها.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ قدم ؛ گامها.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) دست به کاری زدن.
۲- دلیری کردن.
۳- (اِمص.) دلیری.
(اَ دَ) [ ع. ] (ص تف.) پاکتر، مقدس تر.
(اَ دَ) [ ع. ] (ص تف.)
۱- پیشین تر، قدیم تر.
۲- مقدم تر.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) خواندن، خواندن را یاد گرفتن.
( اِ ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- بروز دادن، مقر آمدن.
۲- آشکار گفتن.
۳- برپا داشتن.
(~. مِ) [ ع - فا. ] (اِمر.) ورقهای که در آن اعترافات شخصی را نویسند و به امضای او رسانند، اعتراف نامه.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ قرن.
۱- هم سالان، همسران.
۲- نزدیکان.
(اَ رَ) [ ع. ] (ص تف.) نزدیکتر.
(اَ رِ) [ ع. ] (ص. اِ.) جِ قریب ؛ نزدیکان، خویشاوندان.
(اَ رَ) [ ع. ] (ص.) کل، کچل.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) داد دادن، عدل کردن.
۲- راست بخشیدن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ قسط ؛ بهرهها، بخشها.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ قسم.
۱- بهرهها، بخشها.
۲- گونهها، جنسها.
(~.) [ ع. ] (اِ.) جِ قسم ؛ سوگندها.
(اِ) [ ع. ] (مص م.) سوگند دادن، قسم دادن.
(اِ ش ِ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- موی بر اندام به پا خاستن.
۲- فراهم آمدن پوستها از ترس.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) دور کردن، راندن.
