می‌دمد صبح و کله بست سحاب
می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
ز من او فارغ و من در خیالش تا سحر کایا
بود یارش که و کارش چه و جایش کجا امشب
«هاتف اصفهانی»
(اَ لَ) [ ع. ] (ص.) گوش بریده.
(اَ لِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- یک درخت، یک نهال.
۲- واحد شمارش درختان.
(اَ صَ مّ) [ ع. ] (ص.) کر، ناشنوا. جِ صم.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) کر شدن.
۲- (مص م.) کر گردانیدن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.)جِ صنف ؛ دسته‌ها، رسته‌ها.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ صنم ؛ بُت‌ها.
(اِ.) [ ع. ] (مص ل.) به دامادی پیوستن.
(اَ هَ) [ ع. ] (ص.) موی سرخ به سفیدی آمیخته، می‌گون.
(اَ وَ) [ ع. ] (ص تف.) صواب تر، درست تر، راست تر.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ صوت ؛ صداها.
(اَ وَ) [ ع. ] (ص تف.) صواب تر، درست تر.
( اُ ) [ ع. ] (اِ.) جِ اصل.
۱- ریشه‌ها، پایه‌ها.
۲- نژادها، گوهرها.
۳- علوم شرعی که از چهار اصل تشکیل می‌شود: کتاب، سنت، اجمعا، قیاس. ؛~ دین به عقیده اهل سنت سه اصل است: توحید، نبوت، ...
(اُ لَ نْ) [ ع. ] (ق.) اساساً، اصلاً.
( اُ ) [ ع. ] (ص.)
۱- عالم به اصول فقه.
۲- در فارسی قانونمندی، از روی قاعده.
( اَ ) [ ع. ]
۱- (ص.) پاک نژاد، نجیب.
۲- (اِ.) شبانگاه. جِ آصال.
(اِ ئَ) [ ع. اضائه ]
۱- (مص م.) روشن کردن.
۲- (مص ل.) روشن شدن.
۳- (اِمص.) روشنایی.
(اِ ئِ) [ ع. اضاعه ] نک اضائت.
(اِ عَ) [ ع. اضاعه ]
۱- (مص م.) ضایع کردن.
۲- تَلَف کردن.
۳- (مص ل.) بسیار شدن آب و زمین کسی.
(اِ عِ) [ ع. اضاعه ] نک اضاعت.
(اِ فَ) [ ع. اضافه ] نک اضافه.
