رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست
در عشق، خانقاه و خرابات فرق نیست
هر جا که هست پرتوِ رویِ حبیب هست
آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست
فریادِ حافظ این همه آخِر به هرزه نیست
هم قصه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست
گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود
تا ریا ورزد و سالوس مسلمان نشود
«حافظ»
(وَ بَ) (ق.) آن طرف، آن سو.
(وَ. اَ) (اِ.)
۱- اندازه (جامه و غیره).
۲- نقشه، مسوده.
(وَ اَ) (اِمص.) بازدید، تخمین.
(~. کَ دَ) (مص م.) (عا.)
۱- اندازه چیزی را به نظر تعیین کردن.
۲- چیزی یا کسی رابه دقت نگریستن.
(وَ) (ص.) برهنه، عریان.
(وَ) (اِ.)
۱- آفتاب پرست.
۲- نیلوفر.
(وَ) (اِ.) بلدرچین.
(وَ رَ ثِ) [ ع. ورثه ] (اِ.) جِ وارث.
(وَ) [ په. ] (اِ.) ارزش، ارج.
(وَ وَ) [ په. ] (ص.) ارجمند، گران قدر.
(وَ جَ) دست به ورجلا گذاشتن: (مص ل.) (عا.) داد و فریاد راه انداختن، جار و جنجال ایجاد کردن.
(وَ مَ) [ په ]
۱- (ص.) ارجمند.
۲- (اِ.) دارنده فره ایزدی.
(وَ جِ. جِ. کَ دَ) (مص ل.) (عا.) جست و خیز کردن، جُنب و جوش کردن.
(وَ رَ) (ص.) وَرَخچ ؛
۱- چرکین، پلید.
۲- زبون.
(و) [ ع. ] (اِ.)
۱- ذکر، دعا.
۲- جزیی از قرآن که انسان هر روز و هر شب بخواند. ج. اوراد.
(وَ) [ ع. ] (اِ.) گل، گل سرخ.
و ورمال (وَ رُ وَ) (ص فا.) (عا.) = وردارنده و ورمالنده: کسی که پول یا مال اشخاص را بالا می‌کشد، مال مردم خور.
(وَ. تَ) (مص م.)
۱- برداشتن.
۲- تحمل کردن.
۳- فرو بردن چیزی در مقعد یا فرج.
(وِ) (اِ.) زگیل.
(وَ دَ) (ص.) (عا.) کمک، دستیار.
