رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست
در عشق، خانقاه و خرابات فرق نیست
هر جا که هست پرتوِ رویِ حبیب هست
آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست
فریادِ حافظ این همه آخِر به هرزه نیست
هم قصه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
«حافظ»
(مَ نُ) (اِ.) افیون، تریاک.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) جِ مهوی.
۱- فضاهای بین دو کوه و مانند آن.
۲- شکاف‌ها.
(مَ هَ بّ) [ ع. ] (اِ.) محل وزیدن باد. ج. مهاب.
(مَ بِ یا بَ) [ ع. ] (اِ.) جای فرود آمدن. ج. مهابط.
(مَ بَ یا بِ) [ ع. ] (اِ.) زهدان، رحم زن.
(مَ) (اِ.) پرتو ماه، روشنی ماه، تابش نور ماه.
(مَ) (اِمر.)
۱- ایوان جلوی عمارت.
۲- نوعی لامپ که نورش به رنگ مهتاب است.
(مُ تَ) [ ع. ] (اِفا.) راه راست یافته.
(مِ تَ) (ص تف.)
۱- بزرگ، رییس، سرور.
۲- (اِ.) خدمتکار ستور. ج. مهتران.
(مُ تَ مّ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- غم خوار، اندوه مند.
۲- توجه کننده به کاری.
(مَ) [ ع. ] (ص.)
۱- پرده دریده.
۲- مرده، فوت شده، درگذشته.
(مَ جَ) [ ع. ] (اِ.) خوابگاه.
(مِ جَ) [ ع. ] (ص.)
۱- غافل.
۲- احمق، گول.
(مُ جِ) [ ع. ] (ص.) آن که گرسنگی را تسکین دهد.
(مُ جَ یا جِ) [ ع. مهجه ] (اِ.) روح، روان.
(مَ جُ وّ) [ ع. ] (اِمف.) هجو کرده شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) دور افتاده، جدا افتاده.
(~.) (حامص.) جدایی، دوری.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) گهواره، بستر.
(مَ دُ) (اِ.)
۱- پرنده‌ای است صاحب مخلب و دم او ابلق می‌باشد و او را پر تیر سازند.
۲- کبوتری که تمام پرش سیاه و دمش سفید باشد.
