روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
گر نامه نمی‌خوانی خود نامه تو را خواند
ور راه نمی‌دانی در پنجه ره دانی
«مولانا»
(حُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- ستور باردار که به کسی بخشند.
۲- مزد باربری.
(حَ لِ یا لَ) [ ع. حمله ]
۱- (مص ل.) آهنگ جنگ کردن، هجوم بردن،
۲- (اِ.) هجوم، یورش.
۳- غش (پزشکی).
۴- دفعه.
(حَ مَ لَ) [ ع. حمله ] (ص. اِ.) جِ حامل ؛ حمل کنندگان، برندگان.
(حُ مَ یا مِ) [ ع. حمه ] (اِ.) زهر، سم. نیش کژدم.
(حُ ضَ) [ ع. حموضه ] (مص ل.) ترش شدن.
(حَ) [ ع. ] (ص.)
۱- بارکش.
۲- بردبار، شکیبا.
(حُ ما) [ ع. ] (اِ.) تب.
(حَ یَّ) [ ع. حمیه ] (اِمص.)
۱- مروت، جوانمردی.
۲- غیرت، رشک.
(حَ) [ ع. ] (ص.)
۱- پسندیده، ستوده.
۲- مبارک، فرخنده.
(حَ دِ) [ ع. حمیده ] (ص.) ستوده، پسندیده.
(حَ) [ ع. ] (اِ.) جِ حِمار.
(حُ مَ) [ ع. ] (ص.) مصغر حمراء، زن سرخ روی.
(حَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- خویشاوند، نزدیک.
۲- دوست، صدیق. ج. احماء.
(حَ مْ یَ) [ ع. حَمیه ] (مص م.)
۱- پرهیز دادن.
۲- آن چه که نگه داشته شود.
(حِ یا حَ) [ ع. حناء ] (اِ.) درختچه‌ای است با برگ‌هایی شبیه برگ انار که گل‌هایش سفید و خوشبو است. برگ‌های آن را آسیاب کرده و به شکل گرد در می‌آورند و برای رنگ کردن موی سر، ناخن یا ...
(حَ جِ) [ ع. ] (اِ.) جِ حنجره.
(حَ نّ) [ ع. ] (ص.)
۱- آن که جسد مرده را حنوط کند.
۲- گندم فروش.
(حَ نّ) [ ع. ] (ص.)
۱- بخشاینده.
۲- بسیار مهربان.
(حَ) [ ع. ] (اِمص.)
۱- رحمت، بخشایش.
۲- مهربانی.
(حَ نّ نِ) [ ع. حنانه ] (ص.)بسیار ناله کننده.
