روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
آگه نشد ز آمدن و رفتنم کسي
کز گلشن زمانه چو شبنم گذشته‌ايم
«پژمان بختياري»
(حَ بَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- هر گیاه مابین درخت و علف ؛ بته، بوته.
۲- پودنه بری.
(~.) [ ع. ]
۱- (اِمص.) آبستنی.
۲- (اِ.) بچه‌ای که در شکم مادر است.
(حِ) [ ع. ] (ص. اِ.)
۱- دانشمند.
۲- زیرک، داهیه ؛ ج. حبول.
(حَ) [ ع. ] (اِ.) رشته، ریسمان. ج. احبال، حبال.
(حُ لا) [ ع. ] (ص.) آبستن.
(حَ بِّ) [ ع. حبه ] (اِ.)
۱- یک دانه، یک حب. ج. حبات.
۲- مقدار کم، اندکی.
۳- یک ششمِ دانگ.
(حُ) [ ع. ] (اِ.) جِ حبه و حب.
(حَ وَ) [ ع. حَبْوه ]
۱- (مص م.) بخشیدن، عطا کردن.
۲- (ص.) لاغری زیاد.
۳- بازداشتن.
(حُ بُ) [ ع. ] (اِ.) جِ حبیکه.
۱- مسیر ستاره‌ها.
۲- چین و شکن مو و مانند آن.
(حَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- دوست، یار.
۲- معشوق، محبوب.
(حَ) [ ع. ] (اِ.) مرگ، موت.
(حَ) [ ع. ] (ص.) لازم، بایسته.
(حَ) [ ع. ] (مص ل.) لازم کردن.
(حَ مَ نْ) [ ع. ] (ق.) بی شک، یقیناً.
(حَ) [ ع - فا. ] (ص نسب.)
۱- قطعی، یقینی.
۲- بایسته، ضروری.
(حُ) [ ع. ] (اِ.) جِ حتف ؛ مرگ‌ها، هلاک‌ها.
(حَ تّا) [ ع. ] (حراض.) تا، تا آن که.
(حَ تَّ لْ اِ) [ ع. ] (ق.) تا بتوان (فره)، تا آن جا که ممکن است، تا دست دهد.
(~. مَ) [ ع. ] (ق مر.) تا می‌شود، تا بتوان، تا حد توانایی.
(حَ ثّ) [ ع. ] (مص م.) برانگیختن، تشویق کردن.
